i...@g...pl pisze:

> Wobec tego zazdroszczę Ci, bo na swoje szczęście (o tak!) masz małe
> "opóźnienie w rozwoju"...

No, to fakt, dość długo dojrzewam. :-)

> Nie potraktuj tego jako złośliwości czy
> innego negatywu, broń Boże. Chodzi o to, że być może ja zrozumiałam
> zjawisko śmierci znacznie wcześniej, niż Ty

Chyba akurat nie wiesz tego, kiedy zmarła moja mama i czym była dla mnie
jej śmierć.

> końcu samemu umarło z tego placzu... Co wcale oczywiście nie znaczy,
> że przestałam kiedykolwiek po Mamie płakać - tu w środku.

Co za różnica, czy płacze się w środku, czy na zewnątrz? Może taka, że
płacząc wewnątrz trudniej ten płacz znieść.

> Nad psem czy
> złamanym kwiatem, czy nad człowiekiem, płaczę wtedy, kiedy umiera
> nieszczęśliwy. Kiedy umiera szczęśliwy - cieszę się z jego
> szczęśliwego życia, bo tylko ono się liczy wiobec śmierci.

Świetnie. Ale chyba nie masz monopolu na przeżywanie śmierci?
>
> Płacz po każdym psie czy szczurku (jako zjawisko, objaw smutku) jest
> taki śmieszny w gruncie rzeczy... jeśli spojrzeć na niego (i na
> siebie) z boku.

No i co z tego? Ludzie mogą śmiesznie wyglądać w różnych
okolicznościach, które niestety są im przypisane, podaruję sobie mój
ulubiony przykład. Jak chcesz to się śmiej.

Ikselko! Odpocznij jeszcze trochę!

Pozdrawiam Cię serdecznie w tej Twojej Australii
Ewa