Użytkownik "... z Gormenghast":

> Sięga tam, gdzie wzrok nie sięga ;)), a więc
> ku ABSTRAKCJI. I dlatego możliwe jest jego poszukiwanie całkiem
> abstrakcyjnych tworów, które nazywa sensem życia lub światopoglądem,

Warto podkreślić, że "przekonanie o sensie życia" jest również "narzędziem
radzenia sobie w życiu". Inna sprawa czy użytecznym. Nietzsche np.
twierdził, że "świadomość" to nieszczęście człowieka. :-)

> Jednak założenie, że na człowieku świat sie kończy jest moim zdaniem
równie
> absurdalne jak przekonanie mrówek o nieistnieniu wulkanów.

To założenie będzie absurdalne wówczas, gdy nie sprawdzi się jako "narzędzie
radzenia sobie w życiu". I tylko wówczas.

> Uświadomienie sobie tego (to znaczy własnej ograniczoności) jest dość
kluczowe
> w poszukiwaniu "prawdy" i odniesieniach do jakiegokolwiek
_realnego_świata_.

Niewykluczone, że "uświadomienie sobie własnej ograniczoności" będzie dobrym
"narzędziem radzenia sobie w życiu". "Narzędzia" nasze nie będą jednak ani
trochę lepsze, jeżeli będziemy odwoływać się do jakiegoś "realnego_świata".
Już pisałem PowerBoxowi: przekonanie o istnieniu
"rzeczywistego_i_obiektywnego_konia" możemy porzucić bez szkody, tak samo,
jak możemy porzucić "ideę koniowatości". Nic na tym nie stracimy.

> (mógłbyś amnesiac
> popracować nad lepszym skrótem ;)).

Zwykle mówię po prostu "narzędzia". Pełną nazwę stosowałem po to, aby
uniknąć nieporozumień.

> I te granice moim zdaniem wyznaczają obszar "naszego świata". Niezależnie
jednak
> od tego, jak daleko sięgają, zawsze będą sięgać bliżej, niż zakres
działania Natury.
> A więc z jej punktu widzenia, człowiek jest tyle samo wart co mrówka czy
kot.

A kogoż to obchodzi jak jest "z punktu widzenia Natury"? Czy rozważania na
ten temat przyniosą nam jakąś korzyść praktyczną?

pozdro
amnesiac