W dniu 28.05.2020 o 19:41, XL pisze:
> W sobotę, 23 maja, moje najsłodsze, najmilejsze jedwabnosierściuchowe,
> uszaste, aksamitnopysiaste, czworonożne i ogoniaste słoneczko zaszło mi na
> zawsze - w wieku lat 8 zachorzawszy srogo i beznadziejnie. Misiek
> wydawał się zdrowy jak rydz - najpierw niby ,,tylko" zatkanie psiego ,,dowodu
> osobistego", co go każdy pies nosi ze sobą w tylnej kieszeni... Piesio
> odetkany i ,,osobiście", i jelitowo (drugie związane z pierwszym...), ale po
> narkozie mocno dyszący i męczliwy, z wysiękiem przy serduszku - bo oto się
> tamże OKAZAŁ POTWÓR. Mało, że w serduszku (powód wysięku), to i wszędzie,
> także wokół ,,dowodu" potwór-zdradziejec licznie schowany ?
> A ja zaraz się zapłaczę do cna.
> Proszę życzluwych o pocieszenie, a niezyczliwych o porządne wkurzenie -
> takie, żeby mnie krew jasna.... no to byłoby dziś dla mnie lekarstwem choć
> na chwilę, aby mnie ta cisza i pustka nie zabiły. Już wolę wściekłość, niż
> tę rozpacz i beznadzieję...
> https://youtu.be/wNcV_dHUHSs
>
>

W sumie na co zszedł był ten pies? Współczuję z powodu straty
przyjaciela, samą śmiercią zwierzaka już bym się nie przejmował, bo o
ile przyjmujemy że u ludzi śmierć postaci fizycznej jest tylko etapem na
dalszej drodze to i dlaczego inaczej by miało być w wypadku naszych
mniejszych braci, czworonogich, skrzydlatych czy płetwiastych itd..