Basia Zygmańska tak oto pisze:
>> Mi się ta sytuacja kojarzy jedynie z koniecznoscią terapii. Najlepiej
>> twojego męża oddzielnie, ale teżmożna zacząc od waszej wspólnej.
>>
>
> Dokładnie.
To też już przerabialiśmy. To znaczy nie terapię, ale rozmowy na jej temat.
Nie udało mi sie w zaden sposób przekonać męża na taką formę pomocy i
prawdopodobnie nigdy mi sie to nie uda. On nawet nie chce o tym słyszeć.
Oczywiście mogę iść sama, ale to chyba tylko połowiczne rozwiązaie problemu.
Dlatego napisałam tutaj, bo może ktoś miał podobne doświadczenia i mógłby sie
podzielić swoimi wnioskami.

> Jesli on sam zdaje sobie z tego sprawę, jest spora nadzieja że to da
pozytywny rezultat.

Zdaje sobie sprawę, ale tylko w niektórych momentach (bardzo rzadkich
zresztą), gdy uda mi się jakoś dotrzć do jego wnętrza. To jednak naprawdę
bardzo rzadko się zdarza. Właśnie wtedy próbowałam namówić go na wspólne
pójście do jakiegoś psychologa, ale zdenerwował się wtedy strasznie. A
przeciez na siłę go nie zaciągnę.

Ale dziękuję bardzo za sugestie.
Thalia