Pszczoła należy do zwierząt o zmiennej ciepłocie ciała,
która jest wprawdzie trochę wyższa od temp. otoczenia,
ale zmienia się wraz z jej podnoszeniem się lub spadkiem.
Toteż odosobniona pszczoła pod wpływem chłodu
w krótkim czasie drętwieje, traci zdolność poruszania się
i ginie. Natomiast rodzina pszczela skupiona gęsto
na plastrach może utrzymywać stałą, dość wysoką
temperaturę, broniąc się w ten sposób od chłodu.
Do rozwoju czerwiu niezbędna jest temp. wynosząca
34-35stC. Taką ciepłotę utrzymują pszczoły w środkowej
części gniazda od przedwiośnia, gdy matka rozpoczyna
składanie jaj. Pózną jesienią i zimą, gdy w gniezdzie
nie ma czerwiu, temp. w jego centrum wynosi ok. 18-20stC,
ale ulega znacznym wahaniom.
Regulacja temp. w gniezdzie odbywa się w wyniku zbiorowego
działania pszczół, reagujących szybko na zmiany temp. zewnętrznej;
gdy się ona obniża, pszczoły ciaśniej skupiają się na plastrach,
co umożliwia zmniejszenie strat ciepła. Jednocześnie wzrasta
ilość pokarmu spożywanego przez pszczoły, wskutek czego
zwiększa się ilość ciepła produkowanego przez ich organizmy.
Przy wzroście temp. zewnętrznej pszczoły rozluzniają kłąb,
jaki tworzą ich ciała, w następstwie czego temp. w gniezdzie spada.
Podczas silnych upałów pszczoły zmuszone są obniżać temp.
gniazda - jeśli przekracza ona 36stC, czerw zaczyna zamierać,
a plastry woskowe miękną i mogłyby się oberwać pod ciężarem
pszczół. Przechodzą więc na skrajne plastry jednocześnie
wietrząc gniazdo szybko poruszanymi skrzydełkami. W gorące
dni setki wachlujących pszczół ustawiają się w pobliżu wylotu,
a ich zbiorowa praca powoduje, iż dość silny prąd rozgrzanego
powietrza uchodzi przez wylot.
Praca związana z regulowaniem temperatury w gniezdzie
wymaga dużego wysiłku i zwiększa spożycie pokarmu,
dlatego pszczelarze osłaniają ule przed zimnymi wiatrami
oraz przed upałami, otwierają wyloty na całą szerokość,
bielą daszki itp. Cdn.

Pozdrawia boletus