> Ależ neurotycy nie są nieszczęśliwi.
To może tak, ja jestem neurotykiem. Nie wiem jak się teraz nazywa
to co opisywała Karen, wiem że u mnie to jest.

Zresztą jak opisała byś faceta z mottem życiowym:
"Nigdy nie zgodził bym się chodzic z dziewczyną,
która chciała by faceta tak kiepskiego jak ja." :)

Z mojej perspektywy, to bardzo komplikuje życie.

> Jednak usuwając problemy społeczne i emocjonalne pacjenta, nie usuniemy w
> ten sposób choroby psychicznej,

Wiem, jak ktos chory to nie filozofować tylko do lekarza niemniej
depresja, nerwica mają często korzenie w środowisku, dzieciństwie nie chodzi
o jakieś przeżycia traumatyczne, tylko na przykład o wyuczone
kiepskie mechanizmy obronne. Ta sama wrażliwa osoba w innym
domu nie musiała by znosić takich obciążeń.

Po za tym chodzi mi o to, że wiele opisanych przez psychologów
zjawisk ma wpływ na życie, choć nie jest chorobą.
Jak być asertywnym, jak nie być kozłem ofiarnym,
umieć wyobrazić sobie uczucia innych osób, byc świadomym
własnych emocji, nie dać się manipulować, kontrolowac swój gniew.
To są bardzo ważne umiejętności, jedni mają kurs fundnięty
przez rodziców, drugim przydał by się kurs prowadzony przez
psychologów, tylko tym nikt się nie zajmuje bo co,
chory na muniu jesteś?

> Są bardziej skłonni niż inny do reagowania pogotowiem lękowym
Właśnie, a potem albo umieją z tymi emocjami dać se radę,
albo dryfuja w strone nerwicy i nieudanego życia. Co widziałem
na co najmniej kilku obrazkach. Nie będę zdradzał nie swoich tajemnic,
ale mógł bym wymieniać: nieudane małżeństwo, wszyscy uważają
sam sobie winny(a), przypadek opisany w książce ... . itp

Mi nie chodzi by zmieniać tą podatność na lęki.
Jest taka terapia krótkoterminowa ABC gdzie rB jest wyjaśnianiem
niepowdzeń racjonalnie, iB jest wyjaśnianiem niepowodzeń
w sposób chory. Uczy się rB. Ilu ludzi "zdrowych" używa iB?

>stanie się maniakalny.
No nie, maniakalna to nie jest nawet każda depresja. ;)


--
Arti