Red art wrote:
> Użytkownik "XL" <i...@g...pl> napisał
>
>> "Ale ja przecież mam mamę" - zapewne odpowie twoja córka :-)
>> Czyli trzeba podejść do sprawy inaczej.
>> Można porównać spowiedź do mycia - niekoniecznie mycie ciała jest
>> przyjemne, ale trzeba to robić, także z duszą, oczyszczajac ją z winy za
>> złe uczynki. Dziecku to tłumaczenie na naprawde wystarczy na obecnym
>> etapie
>
>
> Tylko takie właśnie tłumaczenie mi się nie podoba. Czyli ustawianie
> całości w perspektywie 'brudów' i oddawanie ich w ręce kogoś
> z zewnątrz.

W istocie ta semantyka od razu ustawia delikwenta w poczuciu: "jestem
brudny" - z tej perspektywy to już doprawdy szczegół gdzie trafia brud.
/.../
>
> W moim odczuciu podstawowy temat, który jest tu przepracowywany,
> to nie wgląd dziecka w siebie i 'rozliczanie', ale kwestia zaufania
> do osoby z zewnątrz. Chciałbym, by moje dziecko wyniosło z tego
> doświadczenie związane z otwartością na innych ludzi, a nie doświadczenie
> rozliczania siebie z dobra i zła. Choćby dlatego, że jako dziecko, nie jest
> do końca odpowiedzialne za to, co robi, jak się zachowuje itp itd.
> Nie chciałbym, by zbytnio 'surowo i poważnie'
> podchodziło do swoich zachowań, bo w większości wypadków będą
> to jakieś chwilowe zapożyczenia ze świata dorosłych, wady
> wynikajace z ostatnich nieporozumień i gorszych humorów
> moich czy żony - a nie wady dziecka. Nie chcę, żeby córka
> 'brała to na siebie' i żeby jej się to utrwalało ... No nie wiem ...
>
> Jest tu dla mnie problemem coś, co się zdaje nazywać 'zatajeniem'
> - czyli na spowiedzi ma być pełna otwartość (wybaczcie, nie znam się).
> Wolałbym, żeby od początku, konsekwentnie stawiać prawę
> w kategoriach 'wolnego wyboru' - czyli jak Ci się ksiądz spodoba
> to powiesz mu co zechcesz, jak Ci się nie spodoba - możesz mu
> nic nie mówić, powiesz mamie albo babci.

Nie ma tak dobrze - zatajenie grzechu to grzech ciężki, dzieci są zwykle
o tym informowane na lekcji religii.

IMHO decydujący jest jednak sposób w jaki dziecko było traktowane w
sytuacjach popełnienia przewinienia - na ile wzbudzano i trenowano w nim
poczucie winu i wstydu. Jeśli specjalnie nie potrzebowaliście takiego
regulatora zachowania, to podejdzie do spowiedzi jak do czegoś naturalnego.

"Dobrego i kościół nie zepsuje" ;-)

Poza tym wskazane byłoby aby dzieciak miał jasność co w rozumieniu KK
jest grzechem a co nie. Może zapewniają tam jakiś praktyczny instruktarz
- warto sprawdzić a jak nie - to coś konkretnego dziecku zapodać, jeśli
zgłosi Wam: "nie wiem co mówić".

pozdrawiam
vonBraun