Użytkownik "eTaTa - eChild" <e...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:9n8nvs$ic4$1@news.onet.pl...
> Pytanie do jasnowidzów
>
> Długotrwały stres wyniszcza jak wiadomo
> komórki pamięci szybkiej
> - co pewnie spostrzegane jest jak skleroza :-))
>
> Jakoś nie mogę załapać dlaczego?
> Nasuwa mi się tylko:
> - Zmniejszona aktywność spostrzegania
> - chemia organizmu, ale powód?
> :Związek z przemianą materii
> :Specyfika budowy i działania ośrodków
> mózgu odpowiedzialnych za stres
> :Gość chla
>
> ?
> Czy, ktoś to jarzy?
> eTaTa

eTaTa;)
długotrwały stres to również chemiczne i fizyczne jego następstwa - i jeśli nie damy
sobie szans na
odtrucie i odprężenie - te skutki się kumulują.
Wiem coś o tym:)
A jakie to substancje - mogę poszukać;)
Tylko się nie zestresuj, bo długie:)) ale niektórym może się przyda;).
E.

---------------------------------------------
Ze względu na stopień nasilenia s. J. Reykowski wyróżnia: 1) fazę reakcji
instrumentalnych, która
jest ukierunkowana na pokonanie trudności; polega ona na zwiększonej mobilizacji
organizmu do
przezwyciężenia powstałego napięcia nawet w przypadku niepowodzenia, co sprzyja
realizacji zadań
przy umiarkowanym obciążeniu systemu regulacji; 2) fazę krytyczną, wynikającą ze
zmniejszonej
odporności organizmu na s., która przejawia się w nieadekwatnych do bodźców reakcjach
emocjonalnych,
zaburzeniu procesów orientacyjnych oraz zmniejszonej zdolności przewidywania celów i
skutków
działania; 3) fazę reakcji obrony przed s., która polega na wzmożonym pobudzeniu
emocjonalnym,
przeciążającym system regulacyjny organizmu. Najczęstszymi reakcjami w tej fazie są:
irytacja,
agresja lub zachowania obronne (ucieczka, regresja, fantazjowanie, tłumienie). Jeżeli
nie doprowadzą
one do rozładowania silnego napięcia emocjonalnego, mogą przekształcić się w stan
nerwicy.

S. wyzwala w organizmie mechanizm mobilizujący energię obronną przeciwko czynnikom
(stresorom) zewn.
lub wewn., przyjemnym lub przykrym, które zagrażają jego równowadze. W przebiegu s.
występują 3
charakterystyczne stadia: 1) alarmowe, kiedy to procesy obronne ulegają mobilizacji,
a odporność
organizmu jest zmniejszona; 2) odporności, w którym organizm mobilizuje swoje zasoby
energ. wraz z
mechanizmami obronnymi do skutecznego zwalczania zagrożenia lub przystosowania się do
zwiększonych
wymagań; 3) wyczerpania, pojawiające się po długotrwałym działaniu stresorów i
prowadzące na skutek
osłabienia możliwości energ. i obronnych organizmu do nieodwracalnych zmian
(uszkodzeń) czy wręcz
śmierci. Wśród stresorów wyróżnia się m.in.: różnego rodzaju urazy, wstrząsy i szoki,
infekcje i
zatrucia, przewlekłą chorobę, hałas, pośpiech, tłok, ludzką nieżyczliwość,
przemęczenie, strach,
niemożność sprostania stawianym wymaganiom, złe stosunki w pracy, stany silnego
podniecenia.

Działanie s. zaczyna się od nagłego wydzielenia się adrenaliny oraz hormonu ACTH, w
następstwie
czego zostaje pobudzona zewn. korowa część nadnerczy, wydzielająca kortykoidy. Jednym
z nich jest
kortyzon, który powoduje skurczenie grasicy i porażenie immunologiczne wraz z innymi
następstwami,
jak np. wytwarzanie cukru. Wśród objawów długotrwale przeżywanego s. wyróżnia się:
zmiany fizjol.
(skurcze i tiki twarzy, zaburzenia rytmu i przyspieszenie akcji serca, nacisk do
częstszego
oddawania moczu, wzrost napięcia mięśni szkieletowych, nadmierne pocenie się,
zaburzenia apetytu,
biegunki, trudności z trawieniem, suchość w ustach, bezsenność, spadek wagi ciała,
bóle i kłucia w
klatce piersiowej), zmiany psychol. (trudność w koncentracji uwagi, zapominanie i
pomyłki, tendencja
do skrajnego oceniania i przesadnych wypowiedzi, niepokój ruchowy), zmiany
emocjonalne
(poirytowanie, depresja, podekscytowanie, drażliwość, nagłe wybuchy płaczu czy
śmiechu), problemy
zdrowotne (utrata odporności organizmu na infekcje, spotęgowanie procesu odkładania
się blaszek
miażdżycowych, owrzodzenie żołądka, choroby serca i układu krążenia, bóle krzyża).
Częste i
długotrwałe przeżywanie s. prowadzi do fizjol. wyczerpania ogólnej energii
przystosowawczej
jednostki i do załamania, kończącego się chorobą psychosomatyczną.
Przy chwilowym, zwiększonym obciążeniu organizmu, s. przechodzi w tzw. eustres, czyli
w czynnik
pozytywny dla życia osobnika, dodający mu sił i pozwalający na adaptację do trudnych
warunków.
Umiarkowany s. jest bowiem mechanizmem naturalnego wyzwalania w organizmie energii
obronnej,
niezbędnej do zachowania życia. Stąd też nie wszystkie sytuacje stresowe prowadzą do
chorób czy
zaburzeń funkcjonowania człowieka. Negatywnym skutkom s. znacząco może przeciwdziałać
zainteresowanie się własną tzw. inteligencją emocjonalną, wtym rozwijanie zdolności
empatii,
podniesienie samoświadomości, skuteczniejsze panowanie nad przykrymi uczuciami,
współpraca,
nawiązywanie i podtrzymywanie poprawnych stosunków z innymi, zmiana nastawienia wobec
życia czy też
stosowanie różnych odmian treningów relaksacyjnych.
H. SELYE Stres życia, Warszawa 1960; J. REYKOWSKI Funkcjonowanie osobowości w
warunkach stresu
psychologicznego, Warszawa 1966; G.S. EVERLY, R. ROSENFELD Stres. Przyczyny, terapia
i autoterapia,
Warszawa 1992; P.G. ZIMBARDO, F.L. RUCH Psychologia i życie, Warszawa 1997. BOGUSŁAW
ŚLIWERSKI

http://encyklopedia.wp.pl/?POD=3&ENC[ID]=431207