"Flyer" <f...@p...gazeta.pl> napisał w wiadomości
news:dfq6qt$jbr$1@atlantis.news.tpi.pl...


> Jeżeli chodzi o czasy szkolne, to były piękne czasy - żaden racjonalizm
> w stylu - "a czy on będzie umiał mi zapewnić byt" - nie miały znaczenia
> - czyste emocje. ;)


Jeśli chodzi o (między innymi) dobieranie się ludzi w pary, zawsze grają
"czyste emocje". Jakiekolwiek racjonalizacje mają znikome znaczenie.
W fazie szkolnej, przedszkolnej oraz emerytalnej.

Bardzo ładnie z Twoim bredzeniem współgra bredzenie skądinąd sympatycznej
MAG, która jakiś czas temu napisała (w news:dbnje4$9pc$1@news.onet.pl)
tak:


> [...] jesli kobieta ma ochote na powazny, przyszlosciowy, zwiazany
> zalozeniem rodziny zwiazek, to chyba powinn dokonac przemyslanego wyboru.
> Moze to przykre, ale co w tym zlego, ze próbuje przewidziec konsekwencje i
> nie pakuje sie w cos, co jej zdaniem ma male szanse?
>
> Kazdego dnia zarzuca sie tu kobietom, ze sie zachowuja bez sensu, ze sa
> irracjonalne itd.... A jak dokonuja przemyslanego, racjonalnego wyboru, to
> tez sa pretensje...


Otóż nigdy - przenigdy - tak kobieta, jak mężczyzna, nie dokonuje
przemyślanego, racjonalnego wyboru swojego życiowego (na tydzień,
rok czy dożywotnio) partnera. Jest to zbyt poważna i kluczowa sprawa,
aby pozostawić ją w gestii zawodnemu, podatnemu na manipulacje
i zafałszowania "myśleniu racjonalnemu". Gdzieś w tajemniczych
czeluściach podświadomości, w ukrytym (niedostępnym jakiemukolwiek
wglądowi) emocjonalnym centrum sterowania podejmowane są
najważniejsze "decyzje", a jakiś czas później świadomość dostaje
odpadki: "niezła jest ta laska" lub "ciekawe, czy zadzwoni do mnie ten
przystojniaczek?".

Niekiedy rozumek idealnie współgra z emocjonalnymi/instynktownymi
"decyzjami" - i to jest jedyne źródło mitów podobnych do tego
w zacytowanym fragmencie postu MAG. A w sytuacji, w której
dochodzi do istotnego rozjazdu tak zwanego rozsądku oraz pozaświadomych
"wyborów", obserwujemy błyskawiczną erozję zasad dotychczas
wyznawanych przez obiekt poddany silnej presji emocjonalnej (w rodzaju:
"nigdy nie zainteresuję się żonatym/dzieciatym"), racjonalizacje ("pije? może
trochę, ale po ślubie się ustatkuje!"), i takie tam. Otoczenie zaś stwierdza:
"całkiem jej (jemu) odbiło, co ona (on) widzi w tym bucu (w tej wywłoce)?"

Co zaś się tyczy miłości przedszkolnych, szkolnych, gimnazjalnych czy
licealnych (niekiedy śmiertelnie poważnie traktowanych przez bezpośrednio
zainteresowanych, piszących rozpaczliwe posty na różne grupy dyskusyjne),
w olbrzymiej większości przypadków jest to trening. O ile dziewczyna nie
"daje dupy" i nie zachodzi w przypadkową ciążę, wszystko kończy się
bez większych strat, a nawet z istotnym zyskiem, czyli zdobytym
doświadczeniem, polegającym między innymi na oswojeniu się z "nowymi
stanami emocjonalnymi", poznaniu własnych, niekiedy zaskakujących
reakcji, itp. Z perspektywy czasu doskonale widzimy, że owe "zakochania"
były szczeniackie, niedojrzałe - co nie znaczy, że niepotrzebne. I cały
czas chodzi przede wszystkim o grę "czystych emocji" - zauroczenia,
pragnień, nieśmiałości, lęków, kompleksów, i tak dalej, i tak dalej...

Jednym słowem - pitolisz, Flayer. ;-) Wespół w zespół z MAG-usiem.
A gdybyś nie był taki tajemniczy, czarno na białym pokazałbym, co
z Tobą wyprawia Twoja własna, osobista podświadomość (czyli
"emocjonalne obwody sterowania").

--
Sławek