Tak, wiem...
Jednak, gdy mu powiedzialam, ze odchodze juz na zawsze, to blagal bym nie
odchodzila...
On potrzebuje mojej przyjazni, procz jego matki jestem jedyna osoba przed
ktora sie otwiera.
Nie jestem z nim juz od czterech miesiecy...troszke mi go zal...to nie jego
wina, ze takie przykre rzeczy go spotkaly i ze nie potrafi sobie z tym
poradzic...i chcialabym by w przyszlosci ulozyl sobie zycie i byl w
normalnym zdrowym zwiazku. Zdaje sobie sprawe, ze to, co zrobil, to
najbardziej przykra rzecz jaka mozna wyrzadzic drugiej osobie i dlatego nie
zasluguje na moja milosc i jedyne, co moge zrobic, to czasem byc jego
przyjacielem, ktoremu moze sie wyzalic jesli bedzie taka potrzeba. Mam tez
nadzieje, ze w krocte ktos mnie zastapi ;-).

serdeczne...

Użytkownik "Paweł" <b...@m...com> napisał w wiadomości
news:ep4gc4$gpl$1@atlantis.news.tpi.pl...
> Użytkownik "KAria" <k...@N...CHCE.SPAMU.gazeta.pl> napisał w
> wiadomości news:ep2qd3$atn$1@news.task.gda.pl...
>
>> spedzilam bez niego, wyjazd do pracy na dwa miesiace.
>> Bardzo ciezko, to znosil i znalazl sobie pocieszycielke...
>
> Dosyć szybko się pocieszył, nie uważasz?
> A Ty nadal chcesz układać sobie z nim życie. Może trzeba spojrzeć prawdzie
> w
> oczy, że to nie ma szans?
>
> --
> Paweł
>