Dnia Tue, 23 Sep 2008 12:32:19 +0200, Ikselka napisał(a):

> Dnia Tue, 23 Sep 2008 12:29:47 +0200, Ikselka napisał(a):
>
>> Dnia Tue, 23 Sep 2008 11:08:22 +0200, medea napisał(a):
>>
>>> Ikselka pisze:
>>>
>>>> Nie było ŻADNEJ różnicy do zauważenia i wymacania - TO było wewnątrz. Można
>>>> było TO rozpoznac tylko obserwując jej reakcje, zachowanie - bardziej
>>>> nerwowe, jej pokładanie się częstsze, nerwowy gest dotykania miejsca, gdzie
>>>> bolało (kość policzkowa), zamykanie się w pokoju na całe godziny,
>>>
>>> No i właśnie to są IMHO wszystkie te różnice, które Ty zauważyłaś, bo
>>> Ciebie "uderzyły". Domownicy, którzy z nią mieszkali na co dzień,
>>> przyzwyczajali się do tych drobnych narastających zmian. Dlatego niczego
>>> nie zauważyli.
>>
>> Troche racji masz, ale nie do końca. To nie działo się w aż tak długim
>> czasie, żeby przeszło niezauważone wśród innych życiowych zmian, jakie
>> zachodza w człowieku - to był rok, może kilka miesięcy tylko. Dlatego jest
>> mi trudno zrozumiec, że np, mąż czy syn (bo pal sześć synową - obcego
>> człowieka) nie zauwazyli tego CZEGOŚ. Nieeee, to egoizm, czysty egoizm.
>> Brak obserwacji, troski. Niemozliwym jest dla mnie, aby człowiek śpiący noc
>> w noc obok mnie, siedzący ze mną przy stole każdego dnia, podający mi
>> herbatę, będący non stop przed moimi oczami lub w zasięgu wzroku i dotyku,
>> mógł zachować jakąkolwiek swoją chorobę czy uraz w tajemnicy, a nawet tylko
>> gorszy humor. No niemożliwe, u diaska!!!
>> Ojciec, syn wozili ją do lekarza - żaden z nich z nią nie wszedł, nie
>> zapytał lekarza o cokolwiek, nie podsłuchał pod drzwiami - nosz kurczę, ja
>> bym to robiła w tej sytuacji, gdybym była odsunięta. Ona im wciskała
>> ciemnotę, że po usunieciu zęba jakies tam "bakterie ziemne" z sałaty i
>> dlatego się nie goi, i musi robić badania...
>> Pojechała na wczasy - w ogóle pierwszy raz w życiu i w dodatku sama - to
>> było nie w jej stylu, nigdy nie chciałal zostawić ojca, domu, wnuków.
>> Pojechała, aby pobyć wreszcie ze sobą, kiedy wiedziala, że musi się ze sobą
>> także pożegnać - tak to dziś odbieram.
>> Mam ochotę zakląć tak szpetnie, jak nawet nie potrafie, nie ma takiego
>> przekleństwa, które by mi przyniosło ulgę w tym momencie.
>>
>> Jesteś dobra, więc tłumaczysz ich, najbliższych (krwią i żtp. logistycznie
>> ;-)) mojej mamie, a przecież wbrew wszystkim argumentom siebie byś
>> obciążała
>> i głównie siebie, jako najbardziej powołaną do wychwycenia zmian,
>> gdybyś w którymś momencie nie zauwazyła u dziecka tych szklistych oczu
>> kiedykolwiek lub czegokolwiek nie dopilnowała, gdyby cokolwiek Ci umknęło.
>>
>>>
>>>> Inaczej: czy zauważasz po zmianie zachowania, zapachu skóry, innym chodzie,
>>>> mój Boże - po rzeczach zupełnie nieczytelnych dla obcych, że Twoje dziecko
>>>> np. jest chore?
>>>
>>> Zauważam. Jest cały szereg drobnych sygnałów, m.in. szkliste oczy,
>>> których nikt oprócz mnie nie zauważa. Ale ja jestem wyczulona na chorobę
>>> dziecka prawie non stop.
>>
>> No, to wiesz, o co chodzi.
>> A moja mama była w jakimś napięciu, chwilami zaś zupełnie jakby zwiotczała
>> psychicznie, nieobecna. Raz to, raz to. To nie było do niej podobne -
>> wcześniej nigdy nie "wiotczała" psychicznie i nie traciła kontaktu.
>>
>>>
>>>> Nie, nie dane mi było się z nią pożegnać.
>>>
>>> To wszystko, o czym pisałaś wcześniej - co robiłaś wiedząc o jej
>>> chorobie
>>
>> Ja wtedy nie wiedziałam. Czułam tylko, że muszę się mocniej zbliżyc do
>> niej, nawet trochę wbrew jej woli, bo COŚ się dzieje - jakas elektryczność
>> była we mnie, między nami. Może ona chciała, abym sama odkryłą tajemnicę,
>> może bała się sama to powiedzieć wszystkim. No, tak się stało zresztą,
>> tylko musiał więcej czasu upłynąć.
>> Czasem czuję w powietrzu taki chemiczny zapach, jak po uderzeniu pioruna
>> (kiedy pytam
>> innych - zaprzeczają, więc czuję to widocznie tylko ja i jest to moje
>> własne odczucie, może wynik podrażnienia zmysłów), kiedy jestem
>> niespokojna. Wtedy czułam to cały czas.
>>
>>> - to były przygotowywania do jej śmierci, czyli jakby
>>> pożegnanie. Ja to tak widzę. Wiedziałaś, że masz ostatnią szansę, żeby
>>> coś zmienić w waszym związku i zrobiłaś to. O to mi chodzi. Miałaś dany
>>> ten czas.
>>>
>>>> Zrobiła to. Żebyśmy MY dłużej nie cierpieli, nie ona. Taka była moja Mama.I
>>>> ja zrobię kiedyś to samo - cierpienie najbliższych jest ponad moje siły.
>>>> Nie wiem tylko, jak wytłumaczę to Bogu.
>>>
>>> Przypomina mi się piękny film z Meryl Strip, dokładnie o tym samym,
>>> "Jedyna prawdziwa rzecz" ("One true thing" w oryginale). Jeśli masz
>>> takie przeżycia, to może być za ciężki dla Ciebie. IMO film wspaniały.
>>> No i ja uwielbiam Meryl Strip.
>>>
>>> Ewa
>>
>> Meryl Strip. To jedyna prawdziwa Akorka, taka w Wielkim Sensie. Kocham ją.
>
> No dobra, DG - Streep. Nom i dobrze.

I Nkolsona kocham. I keczup.
--
"(...)Zewszad rozlegaly sie surowe upomnienia:Jestes niczym,zapomnij o
sobie,zyj innymi!Gdym moje Ja po raz czwarty napisal,poczulem sie jak
Anteusz ziemi dotykajacy!Grunt odnalazlem pod nogami.Utwierdzic sie w tym
Ja wbrew wszystkiemu,z maximum bezczelnosci.(...)"
Z Gombrowicza :-)