W ten sposob rodzice traktuja dzieci jako swoje przedluzenie, jakby te byly
przedmiotami majacymi dowartosciowac rodzicow i zapewnic im poczucie dumy.
Jak dla mnie to troche zbyt przedmiotowe traktowanie czlowieka i nadanie
dziecku jedynego rpawidlowego kierunku rozwoju- po trupach do sukcesu (bo w
koncu latwiej zniesc poczucie winy niz od dziecka wtlaczana koniecznosc
wygyrywania). A co jesli zdolnosci dziecka nie ida w parze z wymaganiami
rodzicow lub w pozniejszym okresie z wlasna ambicja? Az strasz postawic sie
na miejscu takiej osoby.