W dniu 09.06.2013 14:57, Chiron pisze:
[...]
> Powołujesz się na Ewangelię. A przecież tam dalej jest napisane, jak to
> uczniowie uzdrawiali i wyrzucali demony w imię Jezusa a także jak
> czarownicy próbowali na swoją rękę i co im z tego wyszło. Czyli- jasnym
> jest: kto nie idzie z nami, ale_idzie_w_imię_Pańskie- to jest z nami. A
> kto nie jest z nami- ten_jest_przeciw_nam
>
> --
>
> Chiron
W jakich okolicznościach próbowali?
"A nie lada cuda czynił Bóg przez ręce Pawłowe; Tak iż na chore
przynoszono chustki albo przepaski od ciała jego, i odchodziły od nich
choroby, i duchowie źli wychodzili z nich. Tedy niektórzy z biegunów
żydowskich, którzy się bawili zaklinaniem, ważyli się wzywać imienia
Pana Jezusowego nad tymi, którzy mieli duchy złe, mówiąc:
Poprzysięgamy was przez Jezusa, którego Paweł opowiada. A było ich siedm
synów jednego Żyda, imieniem Scewas, najwyższego kapłana, którzy to
czynili. Tedy odpowiedziawszy duch zły, rzekł: Znam Jezusa i wiem co
Paweł; ale wy coście zacz? A rzuciwszy się na nie człowiek on, w którym
był duch zły, a opanowawszy je, zmocnił się przeciwko nim, tak iż nadzy
i zranieni wybiegli z onego domu." Dzieje 19:11-16
"Bawili się", więc robili to dla swoich zachcianek, nie powodowała nimi
miłość tylko ciekawość. Podobną egoistyczną postawę reprezentowali, np.
1)Herod czy 2)Szymon:
Ad 1) "Tedy Piłat usłyszawszy o Galilei, pytał, jeźliby był człowiekiem
Galilejskim? A gdy się dowiedział, iż był z państwa Herodowego, odesłał
go do Heroda, który też w Jeruzalemie był w one dni. A Herod ujrzawszy
Jezusa, uradował się bardzo; bo go z dawna pragnął widzieć, dlatego, iż
wiele o nim słyszał, i spodziewał się, iż miał ujrzeć jaki cud od niego
uczyniony. I pytał go wielą słów; ale mu on nic nie odpowiadał. A
przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie stali, potężnie skarżąc nań.
Ale wzgardziwszy nim Herod z żołnierstwem swem i naśmiawszy się z niego,
oblekł go w szatę białą i odesłał go zaś do Piłata. I stali się
sobie przyjaciołmi Piłat z Herodem onegoż to dnia; bo sobie byli
przedtem nieprzyjaciołmi." Łukasz 23:6-12
Ad 2) "A niektóry mąż, imieniem Szymon, był przedtem w onem mieście
bawiący się nauką czarnoksięską i lud Samaryjski mamił, powiadając się
być czymś wielkim. Na którego się oglądali wszyscy od najmniejszego aż
do największego, mówiąc: Tenci jest ona moc Boża wielka. A oglądali się
nań przeto, iż je od niemałego czasu mamił czarnoksięstwy swemi.
A gdy uwierzyli Filipowi, opowiadającemu królestwo Boże i imię Jezusa
Chrystusa, chrzcili się mężowie i niewiasty. Tedy i sam Szymon uwierzył,
a ochrzciwszy się, trzymał się Filipa, a widząc cuda i mocy
wielkie, które się działy, zdumiewał się. A usłyszawszy Apostołowie,
którzy byli w Jeruzalemie, iż Samaryja przyjęła słowo Boże, posłali do
nich Piotra i Jana. Którzy tam przyszedłszy, modlili się za nimi,
aby przyjęli Ducha Świętego. (Albowiem jeszcze był na żadnego z nich nie
zstąpił; ale tylko pochrzczeni byli w imię Pana Jezusowe.) Tedy na nie
wkładali ręce, a oni przyjmowali Ducha Świętego. A
ujrzawszy Szymon, że przez wkładanie rąk apostolskich był dawany Duch
Święty, przyniósł im pieniądze. Mówiąc: Dajcie i mnie tę moc, aby ten,
na któregokolwiek bym ręce włożył, wziął Ducha Świętego. I rzekł
mu Piotr: Pieniądze twoje niech z tobą będą na zginienie, żeś mniemał,
żeby dar Boży miał być za pieniądze nabywany. Nie masz w tej rzeczy
cząstki, ani losu, gdy serce twoje nie jest proste przed obliczem Bożem.
Przetoż pokutuj z tej twojej złości, a proś Boga; ować snać będzie
odpuszczony ten zamysł serca twego.Albowiem cię widzę być w gorzkości
żółci i w związce nieprawości." Dzieje 9:9-23