Dnia Tue, 17 Jun 2008 09:46:16 +0200, cbnet napisał(a):

> Może między tęsknotami i tym co z nich zostało?

Jesteś mega-nega, jak zwykle, współczuję :-D

Ja też grzebię w zdjęciach - nie aby podsumowywać jakieś resztki, ale
przeciwnie, aby stwierdzić, co osiągnę/łam/liśmy, jak kiedyś było zgrzebnie
i ubogo w kraju, a jak jest teraz. Oglądam zdjęcia z budowy domu - na nich
mąż noszący cegły i zaprawę; i sobie mówię, że nigdy więcej tego. Oglądam
zdjęcia z pobytów w mieście - szare ulice, smętni ludzie. Nie ma w tych
zdjęciach żadnych!!! moich tęsknot - nawet za minionym czasem nie tęsknię:
podobam się sobie dziś znacznie bardziej, niż kiedyś. I mąż też mi się
bardziej podoba. Mamy po prostu czas dla siebie, bo mamy chęć na to, aby go
wygospodarować, i zauważamy, co ważne w nas, w innych ludziach. Nie gonimy,
jak kiedyś: z pracy do dzieci, od dzieci do pracy, z pracy do roboty, z
roboty do dzieci i nic więcej.

Oglądam zdjęcia z sentymentem tylko wtedy, kiedy są na nich bliscy, którzy
odeszli i miejsca z dzieciństwa, które już znikły: jabłonka z pochyłym
konarem, na którym siadaliśmy rzędem jako dzieci, lotnisko, na którym się
wychowałam, stare wiejskie sady, gdzie zbierało się gruszki witarnie i
jabłka zorze czy grzechoty - spróbować je dziś znaleźć gdziekolwiek nie ma
szans.
Setki zdjęć, sentyment, ale bez tęsknot: dziś jestem szcześliwsza, o wiele.
Skoro tak, to może umrę szczęśliwa całkiem, bo przeciez w życiu najbardziej
o to chodzi. Dlatego oglądam zdjęcia - że widzę pozytywne zmiany w
dzisiejszej rzeczywistości, a nie smętne pozostałości :-)

Najciekawsze jest to, że moja 18-letnia córka wyciąga pudła ze zdjęciami i
myszkuje w nich z upodobaniem. To jest pozytywne, bo ma możliwość docenić,
co my osiągnęliśmy. I docenia. To bardzo wychowawcze i budujące, zwłaszcza,
że pokazuje właściwy kierunek zmian w życiu: nie ku nostalgicznej
rezygnacji i tęsknocie za minionym :-)