Paula napisał(a):
> No właśnie. Niesmaczne. A jednak na nim "opiera" się wiele związków i ludzie
> nic z tym nie robią, dobrze im z tym...ehh...idę spać.

Skoro im dobrze, to w czym problem. Zresztą nie wierzę Tobie, bo to te
osoby tworzą sobie chorą wizję "związku", wyobrażając sobie swoje
odczucia jako "przyzwyczajenie".

Ja to widzę tak, jeśli ktoś chcę widzieć dziurę w związku to zrobi to
choćby miał wymyślić tysiąc powodów, jeśli ktoś chce kochać i potrafi
budować to nie będzie zamydlał oczu. A jak się a to skończyć to
tłumaczenie komuś jest najwyżej szukaniem usprawiedliwienia dla siebie.

Tak to widzę.

Jeśli będziesz oczekiwać od związku tego co sobie wyobrażasz, oraz
narzucasz "co trzeba" to stworzysz sobie tysiące powodów dla
wątpliwości, a związek oparty jest zwykle tylko na wierze, którą łatwo
logicznie obalić.
Ta wiara Nie Jest logiczna, jest nienormalna, nieobliczalna,
nieprzewidywalna, zakręcona, nie pojęta moralnością.
Gdy będziesz błądzić w chmurach swoich dyrdymałów i absurdów Paula,
które prezentujesz, to nie będziesz się mogła zapomnieć się w tej
Ufności i Wierze, bo będziesz jak detektyw węszyć swoje "dziecinne" (bo
niedoświadczone) wątpliwości.
Taka uskrzydlona miłość jest ślepa i jest naiwna i jeśli mają ją dwie
osoby, to nie stworzą sobie problemów pt. "przyzwyczajnie", "nuda", czy
innych wątpliwości, które uderzają w związek. Jeśli wątpliwość zaczyna
drążyć ci mózg, to właśnie zaczęłaś początek końca. I jeśli taka
wątpliwość się podtrzymuje i przekonamy się do niej dostatecznie możemy
już z biegu się wycofać, albo udawać, że nic się nie stało znaleźć sobie
parę kochanków i zasuwać dalej.

Miłość jest jak balon, jeśli wbijesz w nią igłę - pęknie... jeśli
wpompujesz w nią ufność urośnie i pozwoli Ci latać.

>
> Nietoperek