Witam,

> Witam,
>
> Dwie kwestie:
> - czy osoba o niskim poczuciu wlasnej wartosci, moze w doroslym zyciu
> kompensowac to ogromym zaangazowaniem we wszystko co robi, agresją na
> wszystkie reakcje bliskich, ktore nie oznaczaja absolutnej akceptacji
> tej osoby. Czy osoba o niskim poczuciu wartosci, moze odnosic duze
> sukcesy w pracy zawodowej - dzieki, jak powiedzialem, ogromnemu
> zaangazowaniu (jakby na zapas, dla pewnosci, ze sie uda)?

Jest duze prawdopodobienstwo, ze taka osoba, przez to ze ciągle szuka
akceptacji u innych i jest nadwrazliwa na krytyke, zalamie sie w przypadku
pierwszego znaczniejszego niepowodzenia.
Jesli oczywiscie na calej drodze jej kariery nie pojawia sie zadne trudnosci,
nieprzewidziane sytuacje, krytyka innych osob, itd, to w takich dosc
sterylnych warunkach mozliwe, ze taka osoba odniesie sukces. Np. w zawodach
nie polegajacych na pracy z ludzmi, pracy w grupach itd.
Np. genialny tlumacz, ktorego nikt nigdy nie skrytykowal, genialny programista
sam tworzacy programy itp, ktory nie musi pracowac pod presja czasu i terminow.
Teoretycznie moge sobie cos takiego wyobrazic.

> - zupelnie emocjonalne reakcje, pozbawione czesto kontroli,
> agresywnosc/placz sa bardzo trudne do akceptacji przez osoby bliskie,
> ktore musza sie z tym borykac.

> Pytanie:
> Czy takie cos sie leczy jakas terapią, czy to już tak zostanie? Skąd się
> to mogło wziąć? Czy jest to trudne w leczeniu czy sredniej klasy
> psycholog (ktorych niestety jest najwiecej) sobie z tym poradzi?

Terapia pomaga. Naprawde. I nie ma sie czego wstydzic, ze sie na nią chodzi
lub chce chodzic. To, ze klient szuka pomocy swiadczy przede wszystkim o jego
odwadze, checi poprawy, doskonalenia sie. Zasluguje dzieki temu na uznanie.

Jest wiele powodow skad to sie moglo wziac. I na terapii mozna sie tego
dowiedziec.

pozdr,
o
zaznaczam - nie jestem terapeutą, rady te są tylko moimi osobistymi
przemysleniami, z ktorymi mozna sie zgodzic, lub nie.

> pg


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl