Użytkownik "Natalia" <k...@p...do_not_type_it.onet.pl> napisał w
wiadomości news:carorq$6bc$1@news.onet.pl...

> wow ... naprawde trzeba czuć powołanie by chcieć być lekarzem, podziwiam
:)

W porównaniu do ilości materiału, który trzeba opanować na sam egzamin
wstępny i 100 razy tyle na samych studiach, to rzeczywiście :-)
Wcześniej leciałem na kasę :) Odkryłem w sobie też, że lubię pomagać
ludziom - oczywiście nie za darmo - świadomość pomocy podbudowuje moje
poczucie wartości (jeśli nie zauważyłaś, to cały czas prowadzę z Tobą
gierkę - "powiedz, że rozmowa ze mną na coś Ci się przydaje").

> próba samobójcza?? rany, czemu? ty? aż mi się wierzyć nie chce...

Aaa...już pisałem kiedyś, chyba tutaj. A na pl.sci.medycyna się pytałem, czy
to, co planuję wziąć wystarczy.
Pewnie by wystarczyło, gdyby nie szybka interwencja lekarska, płukanie
żołądka, rozcieńczanie krwi i nocka na intensywnej terapii.

> jeśli to było "jednorazowe" i "nie do końca przemyślane"

To nie było jednorazowe, było bardzo dokładnie przemyślane i zaplanowane
tak, aby się udało :-)
Przynajmniej, gdy jeden psychiatra ze mną rozmawiał w dzień po próbie, to
chciał mnie od razu brać na oddział - bo mówiłem o wszystkim z zimną krwią,
spokojnie itd. Pani psycholog zauważa, że mówiąc o tym - uśmiecham się :) A
obecny psychiatra nie widzi mnie w szpitalu, leczę się w domu, biorę leki,
chodzę do psychologa i jest coraz lepiej - chyba widać trochę, nie? ;-))

> powtórzy, to czemu za kilka lat nie mógłbyś zostać psychiatrą,

No, zawsze mogę to ukrywać, ale w kartotece mam to zanotowane. Mam nawet
taki ładny wypis ze szpitala: "zażycie Lerivonu i Hydroxyzinum i popicie
alkoholem celem próby samobójczej" - czy jakoś tak :)
[czemu ja się uśmiecham, przecież to powinno być dla mnie tragiczne?]
Ja się ogólnie ostatnio bardzo często śmieję :)

> to powiedz jej to, jakoś taktownie ;)

Ja jej to mówię nietaktownie, a i tak nie zawsze dociera :) Ona taka jest :)
Ale nie wiem, czy mi to przeszkadza. Dzisiaj też rozmawiałem o niej z
psychologiem i ja sam nie wiem, czego chcę :)

> kurde, jak masz tyle wątów co do niej, to jak w ogóle można myśleć o
> małżeństwie??

Ale my cały czas myślimy o małżeństwie i ja mam wąty tylko jeśli chodzi o
małżeństwo - myślę perspektywicznie właśnie, czy my będziemy ze sobą w
przyszłości szczęśliwi.

> np. ja wiem, że mój narzeczony jest jedyny, że z nikim innym nie chcę
> mieszkać, żyć, mieć dzieci itd

I ja tak przez cały czas myślałem. Jednak czasem się zastanawiam. Muszę
sobie uświadomić, czy mi na pewno potrzebne jest to, co niby od niej
wymagam - ambicja, chęć samodoskonalenia się, osiągania czegoś. A może mi po
prostu wystarczy, jak będzie prać i gotować? Jeśli sama chce?

> patrzę na swoich znajomych i dochodzę do wniosku, że wielu ludzi stanowczo
> zbyt pochopnie się pobiera ;)

A owszem i tego chcę uniknąć. Mamy jedną znajomą parę, którzy ze sobą długo
chodzili - dziewczyna rok starsza ode mnie, chłopak ze 3-4 lata. Rodzice nie
zgadzali się na ślub, więc zrobili sobie dziecko - panna młoda była w ciąży
:) Potem urodził się chłopczyk i teraz wszyscy razem mieszkają pod jednym
dachem, a dziadkowie sobie tylko dzieciaka wyrywają. Moja dziewcyzna to
podaje jako argument - że rodzice będą źli, ale jak zobaczą małego, to im
przejdzie. Nie wątpię, ale nie chce czegoś takiego robić swoim rodzicom.

> czyli chce byś się nią opiekował ;) itd? są takie kobiety

Nie! To ona się mną opiekuje, zdecydowanie! Z psychologiem doszliśmy do
wniosku, że opiekują się mną 2 kobiety - mama i moja dziewczyna, które
wzajemnie sobie mnie wyrywają i każda chce, żeby to ona właśnie się mną
opiekowała - tak z tego wynika.
Ona w wyrażanych opiniach zachowuje się jak 5-latek.

> wow, niezłe założenie... to faktycznie może go nie mieć
> ale o seksie to akurat nie lubię gadać (nawet w necie haha)

No dobra, poza tym to nie ta grupa :) Aż dziwne, że nas jeszcze stąd nie
wyrzucili, nie?

> hm... wyczuwam kłopoty.... ;) dobranie seksualne pary jest imho ważniejsze
> niż by się wydawało

Ale my się bardzo dobrze dobraliśmy, bo jakimś dziwnym trafem zaczęliśmy ze
sobą współżyć miesiąc po rozpoczęciu chodzenia - gdyby mi ktoś powiedział 2
lata temu, że ktoś tak zrobił, to bym od razu powyzywał od
nieodpowiedzialnych i dupodajów ;-)))
Tylko to jej podejście - chcę ją z tego wyleczyć po prostu. Zobaczymy, czy
mi się uda po prostu.

> hehe... przypomniało mi się montowanie filmu amatorskiego w moim domu,
przy
> uzyciu pirackiego programu pinnacle, kiedy podczas podkładania muzyki pod
> litery końcowe, gdy z 3 godzin nieobrobionego filmu udało się wreszcie
> wyciąć i odpowiednio skleić 11 minut gotowego obrazu, "wdał się
niewiadomego
> pochodzenia wirus?" i całe montowanie szlag trafił.

No wow, nieźle :-) Mój najdłuższy film miał 30s, bo na tyle pozwalała wersja
demo programu, którą posiadałem. Film miał tytuł "Chomikołak" - treści
możesz się domyślić, ale był rewelacyjny. Miał muzykę, efekty specjalne
(przekształcenie człowieka w chomika! morphing-warping, czy jakoś tak ;-)))

> z tą kartką to trochę w przenośni napisałam ;)
> też wszystko wstukuję w worda
> nie lubię juz pisać na kartce, niestety

Czemu niestety? To jest przydatne, praktyczne, użyteczne, przyszłościowe,
wygodne i nowoczesne :-)
Ułatwia dalsze wykorzystanie, np. wydrukowanie, powielenie, zrobienie z tego
książki, slajdu, przesłania przez Internet ip. :)

> > Hmm...skoro byłaś angażowana w kolejne przedstawienia, to na tych
> > poprzednich nie mogło pójść Ci jednak tak źle :) Nie sądzisz?
> nie sądzę ;) za daleko posunięte wnioski ;)
To Ty nie sądź (w końcu nie jesteś jeszcze sądzią - jak będziesz, to się nie
będę odzywał :))), tylko mi uwierz :)

> jednak wierzę, że jest coś takiego, jak umiejętność bycia w miarę
naturalnym
> znać siebie, być sobą, oczywiście nigdy do końca i całkowicie, ale jest
> mozliwe

Sobą będziemy, jak na bezludnej wyspie zamieszkamy. Sobą jestem, jak
rozmawiam psychologiem. Chociaż nie zawsze. Czasem mam ochotę coś zataić.
Nie, żeby wypaść lepiej. Po prostu o pewnych rzeczach źle mi się mówi.

> wiem ;))

Ciężko, żeby urodzona humanistka tego nie wiedziała :)

> więc przeczytaj, warto

Domyślam się. Podobnie interesują mnie Szewcy Witkiewicza (Witkacego? nie,
to pierwsze chyba).

> imho codzienne udawanie + zaplątanie we własnych różnorakich pozach i
rolach
> może tylko zamglić obraz tego, co chciałoby się odegrać na scenie

Ale wieloletnia praktyka w udawaniu codziennym, to wspaniały trening przed
grą w teatrze :) Amatorskim przynajmniej.

> kiedy nie, musi mieć to rozróznienie, inaczej będzie nieprawdziwy na
scenie

Być może. Moje zdolności aktorskie uwydatniały się stosunkowo rzadko i
zazwyczaj były to role niemówione, bardziej poruszane, gestowane, minowane
[cóż za neologizmy ;)))] np. niedźwiedź z bajeczki pt. "Jarzębinka" (jako 6
latek) oraz jaskiniowiecz nauczyciel z przedstawienia na 10-lecie szkoły
(jako 15 latek)]

> gwiazdą nawet w "niegłównej" roli, niejedno nudne przedstawienie uratowała

Niestety, nie znam.

> znam też trochę aktorów amatorów, najlepsi na scenie są zawsze ci, których
> znam jako "niemałpujących" w życiu codziennym ;)

Kiedyś w naszej szkole grupa dziewczyn - nawiasem mówiąc, moich dobrych
kolażenek, a w jednej z nich, to byłem cholernie zabujany - odgrywała
Moralność Pani Dulskiej. I wyszło im to naprawdę cudownie! A Dulską
odgrywała pewna dziewczyna, która na codzień wygląda na cichą, nieśmiałą,
wręcz zagubioną - i po prostu zadziwiła mnie swoją prawdziwością i wczuciem
się w rolę.

> aktor imho powinien najpierw wiedzieć, jak wygląda "bycie naturalnym",
żeby
> móc to "bycie naturalnym" nadać danej postaci odgrywanej przez sibie na
> scenie

Hmm, a czy ludzie są aż tak inteligentni, że, jeśli nie potrafią zauważyć,
że ktoś gra w życiu codziennym, to zauważą tę grę na scenie?

> nikt nie jest doskonały :)
> (mój ulubiony cytat filmowy, pół żartem pół serio, jesli nie widziałeś,
> gorąco polecam)

Nobody is perfect - tak to brzmi, nie? ;-)) Heh, szpan :)

> mnie się podoba spojrzenie, które umie ze mnie wydobyć ten fotograf - jak
> słyszałam "spojrzenie grzecznej diablicy"

Udało mi się zrobić w życiu kilka ładnych portretów, ale wyszły mi one
zupełnie przypadkowo. Ładnie padjące światło, odpowiednie spojrzenie - zakaz
patrzenia w obiektyw! - odpowiednia mimika itp.

> zgadza się ! ;))
> pierdoły tu okropne wygaduję
> (serio)

Twoja gierka psychologiczna się uaktywnia. A więc ja spełniając Twoje
oczekiwanie powiem: nie, nie walisz cały czas pierdół, tylko czasem po
prostu mówisz od rzeczy, bo nie znasz swojej własnej wartości, a dokładnie -
nie potrafisz jej obiektywnie ocenić.
Jednakże - nie winię Cię, bo sam mam podobny problem :)

Gucio