Użytkownik "... z Gormenghast" <p...@p...onet.pl> napisał w wiadomości
news:amljn3.3vs627h.1@gst.h9c006c68.invalid...
> "dekalog zdrady małżeńskiej"
> - z okien Gormenghast

Ach!!! Ależ to brzmi! ;) Z Dekalogiem się nie dyskutuje, tylko z wiarą wykonuje,
ale ja i tak się ośmielę ;))))


> Jeśli zjawisko istnieje i jest niebagatelnie powszechne, znaczy to,
> że jest naturalne, a jego potępienie wynika z unormowań (potrzeb)
> społeczno-kulturowych.

Oczywiście. Czasami normą jest poligamia, poliandria, czasami monogamia.
Czy w haremie można było mówić o zdradzie? A jeśli tak - to ze współżoną, czy z innym
haremem? ;)
Czy ostre reakcje na zdradę błyby więc zjawiskiem tylko kulturowym?
Czy zdrada wzbudza takie emocje dlatego, że jest nazwana "zdradą"? ~:|

> Związek dwojga ludzi nie jest więc położeniem
> dwóch metalowych kulek wewnątrz powierzchni wklęsłego zwierciadła
> skierowanego ku niebu, choć absolutnie wszyscy o takim modelu marzą i do
> takiego modelu dążą, a nawet niektórym się to udaje.

Tyle, ze nie są to TYLKO dwie kulki... Ale i całe pokolenia, które siedzą na barkach
każdego z partnerów. Wszystkie babcie, dziadkowie, pociotki szepczące do ucha o
swoich
doświadczeniach, zasadach, sposobach na życie. I wszytko to kłębi się w małżeńskim
łożu...
Wolność wyboru... hmmmm...;))) MZ te uwarunkowania + taniec jaki się tańczy we
własnym małżeństwie
mogą stworzyć warunki do zdrady. To wolność ograniczona przez własne ograniczenia...

> Pojawienie się potomstwa w związku na długo powinno (wymóg społeczno-
> kulturowy) zmieniac wszelkie priorytety związku przy równoczesnym utrzy-
> maniu podstawowych jego ról w odniesieniu do partnerów. Sam ten fakt
> często zmienia kobietę w matkę, gdzie rola żony (kochanki i przyjaciela
> w jednym) znika na drugim bądź jeszcze dalszym planie. Cokolwiek jednak
> miałoby się dziać w takim związku jest on na siebie skazany tak długo, jak
> długo dzieci odnoszą z tego korzyści.

To jest chyba twierdzenie życzeniowe? Bo gdyby tak było faktycznie wynikałoby z tego,
ze ludzie
kierują się racjami logicznymi, a nie całą sferą instynktów, potrzeb, emocji,
nieuświadomionych
dążeń i celów... Poza tym, kto ocenia czy dzieci odnoszą korzyści? Małżonkowie? I
wtedy decydują, że
są na siebie "skazani"? Chyba mówisz o pewnych niezwerbalizowanych automatyzmach,
prawda?

> W tym swietle większe
> szanse "przeżycia" wydaja się mieć związki z większym stażem przed-
> małżeńskim.

Wielkokrotnie badania wykazały (na pewno nie znajdę teraz źródeł, bo nie mam czasu),
że zarówno zbyt
długi okres "narzeczeński", jak i zbyt krótki nie sprzyja dobremu związkowi.
Oczywiście w tak
delikatnej materii nie ma reguł, ale optymalny czas to rok-dwa lata....

> 10. Arsenał środków kompensowania deficytu w związku jest nieograniczony
> a zdrada fizyczna jest w tym arsenale metodą absolutnie krańcową i stosunkowo
> marginalną.

Ale jest jednocześnie bardzo klarowną oznaką, że coś złego się dzieje. Czasem złe
funkcjonowanie
związku wywołuje objawy na pozór nie mające nic wspólnego
z kryzysem małżeńskim...Pewne zachowania są zdeterminowane skłonnościami danego
człowieka - do
zdrady, do uzależnień, do
somatyzacji itd., a taki a nie inny układ je wyzwala. Np. zdradę. Rozumiem więc
zdradę bardziej
jako objaw niż jako winę.
A co będzie dalej, zależeć już będzie od tego jak zareaguje cały system...
To ryzykowne stwierdzenie - ale uważam, że czasami zdrada może być korzystna dla
związku...
Jeśli jest to zdrada, a nie odejście...
Zależy co się z tym fantem zrobi POTEM.

> Niemniej ze względu na spektakularność zjawiska oraz presję
> społeczną, jako jedyna jest powodem negatywnych ocen i dramatycznych
> rozstrzygnięć.

No właśnie - presja społeczna. Czy zawsze zdrada była traktowana tak samo?
Szczególnie męska zdrada. Szczególnie w społeczeństwach patriarchalnych...
Kółeczko zatoczone - wracamy do norm kulturowych ;)

pozdrawiam :)

joa