...z kim ja gadam najwięcej: z ludźmi paląco nieszczęśliwymi, którym
pogłębiam frustrację.
Tak się nie godzi.
To jest złe.
Ludzie wcale nie muszą się przed sobą (a przed innymi zwłaszcza)
przyznawać, że sprowadzenie własnego życia do dwóch podpisów (lub ich
braku) jest sprowadzeniem siebie do poziomu bezmyślnej kartki papieru.
Na której przeciez mogliby sobie bez owych frustracji mną i bez przeszkód
dopisywać i ścierać gumką co rusz to inne wersje siebie... i trzeba im na
to pozwolić. A że w końcu kartka sie przetrze od częstego ścierania dla
zmyłki - cóż, ryzyko wliczone w cenę... marnego papieru.