Życie jest jak dziecko. delikatne, wrażliwe, ufne, ciekawskie, radosne.
Cieszące się istnieniem, bawiące się działaniem.
żyjemy po to by nie umrzeć.

1.
Normalność jest martwa
Czy życie jest nienormalne?

2.
Jeżeli przyjąć że nie ma schematu na życie,
a zatem nie da się życia odgadnąć (= skopiować),
czy zapisać w liczbach, to czy to wszystko
co nas otacza jest z nas samych?

Bo wówczas nie ma podziału na żywy i martwy!
Można więc tak bajkowo powiedzieć, że wszystko
tworzy naszą (życia) legendę.

3.
Gdzie zatem umiera życie? Skąd biorą się normy,
schematy?

-----
Konstrukcja jest widziana przez życie bo jest użyteczna dla
życia, bo życie manipuluje konstrukcją.
Życie jednak nie może zobaczyć niczego po za konstrukcję
i nie może operować symbolami, które by do konstrukcji się nie
odnosiły. Ta konstrukcja jest światem ale nie wszystkim.

4. Co oznacza istnieć naprawdę?

5. życie nagle zaczyna układać konstrukcję
wcielając się w funkcję. Czy może
zginąć w schematach?