Zainspirowany listem kolegi jeszcze kilka zdań.

Rodzice często programują swoje pociechy na sukces. W ten sposób wetują
sobie swoje niepowodzenia. Niestety, gdyby z nich wyciągnęli wnioski, może
nie pakowali by własnych dzieci w to samo nieszczęście szukania szczęścia?

Często byłem świadkiem, jak rodzice motywowali swoje dzici tym, że jak się
będą dobrze/lepiej/jeszcze lepiej uczyć, to ję będą kochać/bardziej
kochać...

Dzieci intuicyjnie wiedzą, że źródłem szczęścia jest _bycie_kochanym_.
Miłość rodziców należy się im bezwzględnie. Dzieci dają się jednak
wmanewrować w zasługiwanie na miłość. Zresztą - czy mają jakiś wybór?

Ale to jeszcze nie koniec. Dzieci nie zdają sobie sprawy z tego, co naprawdę
daje im szczęście. Zapominają, że źródłem szczęścia jest miłość - bycie
_bezwarunkowo_ kochanym. Zresztą - jak mają pamiętać o czymś, czego nie
doświadczają? I wpadają w pułapkę sukcesu. Sukces daje na chwilę poczucie
szczęścia. Na chwilę bardzo drogo kupioną. Aby osiągnąc sukces, trzeba być
lepszym niż inni. A konkurencja nie śpi.

I tak stajemy się egoistami. A potem "programujemy na sukces" własne dzieci.
:-((((((((


Jan. 15:9
Jak mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem; trwajcie w miłości mojej.

Marek