patrzę w lustro i ... mnie tam nie ma
ten ktoś to nie ja
ja jestem inna
głeboki smutek w spojrzeniu, obce rysy
nie, to naprawdę nie ja

czuje się jak w klatce
tęsknię za wszechogarniajaca wolnością, pozazmysłową przestrzenią

w którym momencie kończy się "chwilowa niedyspozycja" a zaczyna depresja?

jaki jest los jednostek, które wciąż tęsknia za czyms nieokreślonym?

dobrze, że spotkamy na swojej drodze tych, którym mozna pomóc

wszystko dostajemy w genach, dziś już nie mozemy powiedzieć, ze srodowsko ma
decydujacy wpływ

tylko, ze ja nie widzę nikogo podobnego wokół

...