Pani menedżer. Kostium, torebka, sznyt i szyk, samochód, obcas. Wraca z
pracy. Kończy teoretycznie o siedemnastej, ale zanim dojedzie do domu... A
po drodze jeszcze chleb, sera brakło, a inni jeżdżą jak pokopani, a znowu
korek, a szef dziś wrzeszczał, a często-gęsto musi zostać kilka godzin
dłużej. Ludzie kochani, co to za życie. W domu dwulatek. Spragniony mamy.
Jest 18.30, za oknem ciemno, bo to zima. Jutro trzeba wstać o 6.30, a
jeszcze trzeba przeczytać stos dokumentacji. A mały wyje żałośnie "Maaaaama,
mamaaaaa!" i wyciąga ręce. "Daj mamie spokój" - mówi i odsuwa dzieciaka.
Wykłada zakupy do lodówki, mały wisi na nodze i już nie wyje, tylko się drze
i zanosi. Wrzeszczy na niego, żeby się uspokoił, po czym opadają ją wyrzuty
sumienia, porywa go na ręce i całuje i mówi, że mama kocha, tylko musi to,
musi tamto, musi jeszcze.... A mały nie rozumie. Mały ma dwa lata i
wszystkie mądre poradniki zalecają, że matka ma być z nim cały czas, czytać
książeczki, rysować, opowiadać, spacerować, a nade wszystko nieustannie
przytulać. Być.
Może zatem znaleźć inną pracę? Nie zarabiać kroci na wymarzony domek pod
miastem, jak zakładała - parę lat wytężonej pracy i z ośmiolatkiem będzie
można się turlać po trawie w ogrodzie, z tatą bujać w hamaku, z psami ganiać
po ogrodzie, rwać maliny z krzaka i kopać tunele w przydomowej piaskownicy.
Nie podnosić kwalifikacji, nie jeździć w weekendy na kurs, nie robić
licencji, wrócić do wyuczonego zawodu nauczycielki....
Pani nauczycielka. Skromny ubiór, uśmiech na twarzy, nieco zmęczony, bo
dzieci trochę dają popalić. W szkole niby osiemnaście godzin tygodniowo,
plus trzy okienka, plus przyjść wcześniej bo coś tam, plus wyjść później, bo
zebranie z rodzicami, próba teatrzyku, rada pedagogiczna. Plus sterta
zeszytów, klasówek, plus przygotowanie lekcji, konspekty, plus szkolenia i
warsztaty do awansu zawodowego plus, plus, plus... Minus dochody. Żeby
nadłapać dochody, można dawać korepetycje. Czyli minus czas. Regularnie,
albo nie, bo uczeń chory, bo dziś nie ma pieniędzy. Plus stargane nerwy.
Żeby zostać nauczycielką, musiałaby zacząć strzelać pierwsza. Wie, chwilę
uczyła.
To może pani urzędnik. Pani policjant. Pani...

Jak teraz można być matką? W terrorze samodzielności, losu we własnych
rękach, w stresie pragnień, żeby poprawiać sobie i rodzinie byt, dziecku
zapewniać edukację, w kołowrocie zamierzeń, projektów, dawno zapomnianych
hobby, w kółku dwunastogodzinnej tarczy zegara, na dobę okrążanej tylko dwa
razy, dwa potwornie krótkie razy?

Margola