Musze się komus wyżalić a nie mam komu więc pozwólcie że zrobię to tutaj.
Jesteśmy małżeństwem od 14 lat.
Ja zawsze myślałam że dosc zgodnym, owszem zdażały się chwile, kiedy było
źle, ale były chwile kiedy było dobrze. Chyba tak jest w każdym normalnym
małżeństwie. Mieliśmy wspólne zainteresowania, wspólne pomysły na spędzanie
czasu, razem szalelismy, razem podejmowalismy trudne decyzje. Wszystkim
mówiłam że takiego małżeństwa chciałam, i że takie małżeństwo jest dobre.
Głęboko wierzyłam w nasze szczęście.
Niedawno dowiedziałam że wcale nie było tak dobrze jak mi się zdawało. Ponoć
ograniczałam wolnośc mojemu małzonkowi - wyjeżdżał na długie delegacje a ja
czasem pragnęłam mieć jeden wspólny wieczór, byłam zazdrosna o męża -
mówiłam : o popatrz kochanie jak ona na ciebie patrzy, chyba jej się
podobasz. Owszem jestem trochę zazdrosna.
On okazywał mi miłość, ja jemu również. Było nam ze sobą dobrze.
Cztery lata temu mąż mnie zdradził z koleżanką z pracy. Był to zły czas -
wiele kłótni, wiele kłamstw, oszustw, ale tez i przebaczania i obietnic.
Mimo tego nadal go kochałam i chciałam być z nim, to jest takie może dziwne
dla niektórych ale tak było - pragnęłam byc z nim.
Miesiąc temu oznajmił mi ż eodchodzi, bo się zakochał w miłości swojego
życia, że nam się źle układa, że ja jestem straszna, że juz mnie nie kocha.
Nie wiem, jakim sposobem udało mi się go zatrzymać, chyba dlatego że mamy
trójkę dzieci.
Jesteśmy ze sobą od miesiąca. On twierdzi że nadal ja kocha, że mnie nie
kocha, że mnie lubi, że jest do mnie przywiązany. Że kocha dzieci.
Prosi mnie abym, go rozkochała w sobie.
Nie mam już siły, bo zawsze kiedy myślę że jest juz lepiej to on przypomina
mi że on nadal ją bardzo kocha - ona rozwódka z dzieckiem.
Dzisiaj też, wczoraj mieliśmy komunię naszej córki, w sobotę pokłócilismy
się o to że wysyłają do siebie smsy mimo tak rodzinnego święta, a w
niedziele był chłodny i wyniosły. Dzisiaj, udało mi się wzbudzić uśmiech na
jego twarzy, zaczął mi okzywać uczucie jakieś drobniutkie, twierdził ż emu
jest dobrze, aby za chwilę brutalnie ściągnąć mnie na żiemie przypominając
że kocha ale nie mnie.
To jakaś paranoja.
A ja jestem głupia idiotka bo nadal chce być z nim, bo z drugiej strony jest
cudownym facetem, jest mi z nim dobrze. Innej poradziłąbym aby go dawno
wywaliła z domu a sama tego zrobić nie potrafię. Toksyczna miłość.
No i co ja mam w takiej sytuacji zrobić.
Juz sama nie wiem.
Jest mi źle i jest mi dobrze.
Jestem szczęśliwa i jestem nieszczęsliwa.
Dlaczego sama z tym nie potrafię sobie poradzić?