Heidegger był ulubionym uczniem Husserla. Husserl nigdy nie wybaczył
Heideggerowi, że wykorzystał on fenomenologię do celów z gruntu
różnych, tworząc w ten sposób pierwszy system egzystencjalistyczny.
Dlaczego metoda fenomenologiczna? Jest to nowa redukcja myśli,
zredukowanej już przez Katezjusza, Feuerbacha i innych. Redukcja ta
polega na rzeczy następującej. Husserl mówi; ponieważ nic nie możemy
powiedzieć o numenie( rzeczy w sobie), bierzemy ów numen w nawias;
znaczy to, że jedynym, o czym można mówić, są fenomeny. Numenem jest,
przykładowo to tutaj krzesło, tak jak istnieje ono naprawdę,
fenomenem____ krzesło jakie widzimy____bądź jakie widzi
mrówka____uwarunkowane naszą możliwością widzenia. Dotyczy to nie
tylko naszych fizycznych władz odbiorczych, lecz również, jak wykazał
Kant, władz umysłu ( tzn. że czas i przestrzeń pochodzą od nas, a nie
od rzeczy w sobie).
Husserl mówi; ponieważ nic nie możemy wiedzieć o numenie, umieszczamy
go w nawiasie. Na przykład o istnieniu Boga nie wiem nic.
Powracając do słynnego " cogito ergo sum " Katezjusza, Husserl bierze
w nawias świat i wszystkie nauki świata dotyczące ( biologię, fizykę,
historię ). Pozostają tylko nauki dotyczących naszych władz
umysłowych, jak matematyka, logika, geometria itd. Wziął on w nawias
Boga i nauki. Widzicie, jak potężne są konsekwencje widzenia rzeczy
zgodnie z metodą fenomenologiczną. Nie wiem, niestety, czy Iza
istnieje, ale mam ideę Izy w głowie. Podobnie też nigdy się nie
urodziłem. Nie urodziłem się nigdy w roku powiedzmy 1980. Wiem tylko,
że mam świadomość ideę moich narodzin w roku 1980 oraz ideę 1980 ,
tzn. Wszystkich lat ubiegłych.
Wszystko zmieniło się wręcz diabelsko. Zmieniony jest wszechświat. Nie
ma już nic, tylko ostateczne centrum, którym jest świadomość i to, co
do świadomości przychodzi. Świadomość jest oczywiście tylko jedna,
inne istnieć nie mogą. Życie to nic innego, tylko dana świadomości.
Podobnie logika, historia, moja przyszłość to nic innego, tylko dane
mojej świadomości, której nawet nie mogę nazwać " moją ", bo przecież
" moja " świadomość to jedynie dana owej definitywnej świadomości.
Wszystko sprowadza się do zjawisk w mojej świadomości. Jak w tej
sytułacji można uprawiać filozofię?
Tej świadomości definitywnej nie pozostaje nic innego, jak tylko "
osądzenie " samej siebie. Skoro świadomość jest świadoma
czegoś____cóż, znaczy to, że jest świadoma samej siebie. Świadomość
rozczepia się, by tak powiedzieć, na kilka części, które można opisać
następująco; pierwsza, druga, trzecia świadomość. Ale tę drugą
świadomość można opisać trzecią świadomością_____i to właśnie robię
mówiąc o trzeciej świadomości. Nie zapominajcie, proszę, że ten sposób
prezentowania fenomenologii jest nadzwyczaj uproszczony.
Istnieje także prawo dotyczące świadomości sformułowane przez Husserla
i nazwane " intencjonalnością " świadomości, tzn. że świadomość to
bycie świadomym. Żeby jednak być świadomym, trzeba zawsze być
świadomym czegoś. To oznacza, że świadomość nigdy nie może być pusta,
oddzielona od przedmiotu. Prowadzi to wprost do Sartre'owskiej
koncepcji człowieka głoszącej, że człowiek nie jest bytem w sobie, jak
rzeczy, lecz bytem " dla siebie ", że jest świadom samego siebie.
Wiedzie to do koncepcji człowieka rozdzielonego na dwoje pustką. Z tej
właśnie przyczyny książka Sartre'a zatytułowana jest nicość. Ta nicość
to coś w rodzaju wodospadu, Niagary wytryskującej zawsze z wnętrza na
zewnątrz. Na przykład jestem świadom tego obrazu, moja świadomość nie
jest tylko we mnie, jest też w obrazie ( przedmiocie świadomości ).
Świadomość jest, by tak rzec, poza mną. Gdy wyczytałem to w Bycie i
nicości, wydałem okrzyk entuzjazmu, bo jest to właśnie koncepcja
człowieka stwarzającego formę ( strukturę ) i nie mogącego być
naprawdę autentycznym.