Część pierwsza, jeśli znajdzie się ktoś kogo temat zainteresuje - będzie
druga.
--------------------------------

Rozwój ogrodów i sztuki ogrodowej.


Na podstawie dokumentów w historycznych można stwierdzić, że ogrodnictwo
ozdobne ma bardzo dawna tradycję. Już na kilka tysięcy lat przed naszą erą
było ono wspaniale rozwinięte w Chinach, Egipcie, Babilonie, Persji i w
innych krajach, czego ślady przetrwały do naszych czasów w literaturze i
sztuce tych ludów.

źródła dotyczące chińskiej sztuki ogrodowej są bardzo skąpe, jednak
świadczą o istnieniu od niepamiętnych czasów wysokiego rozwoju rolnictwa i
ogrodnictwa. Na podstawie tych danych wiadomo o zakładaniu przez cesarzy
chińskich wspaniałych ogrodów. Cesarz z dynastii Wu-Wang w XIII w. p.n.e.
posiadał tak wielkie ogrody, że ograniczały one uprawy rolne. Twórca
dynastii Czin (w III w. p.n.e.) założył ogród o obwodzie ponad 100 km, w
którym rosło ok. 3000 gatunków drzew, krzewów i roślin kwiatowych. Był to
jakby prototyp ogrodu botanicznego.
W ogrodzie tym oraz w ogrodach jego następców znajdowały się kaskady wodne,
sztuczne pagórki i miniaturowe krajobrazy. Niektórzy specjaliści sądzą że
właśnie ogrody chińskie stały się natchnieniem dla twórców późniejszego
stylu angielskiego.
Jako jeden z pierwszych - kupiec wenecki Marco Polo - opisał ogrody
chińskie w sprawozdaniu ze swej podróży na daleki Wschód, odbytej w XIII w..
Następne wiadomości o chińskiej kulturze ogrodniczej pochodzą dopiero z XIX
w., kiedy to niektórzy zbieracze przywieźli rzadkie i cenne rośliny do
Europy, niejednokrotnie z narażeniem własnego życia.
Oprócz wielkich ogrodów cesarzy, przeciętni średnio zamożni Chińczycy
poprzestawali na niewielkich ogródkach, pełnych symboli, obsadzonych
miniaturowymi drzewkami-karłami. Wyhodowanie drzewka wielkości
kilkudziesięciu centymetrów wymagało długoletniej pracy i pieczołowitej
pielęgnacji. Sztukę tę posiedli również Japończycy, którzy potrafili w
stosunkowo niewielkim naczyniu pomieścić cały zmniejszony krajobraz z
miniaturowymi skałami, wzgórzami, mostkami i drzewami.

O egipskiej sztuce ogrodowej dowiadujemy się z malowideł i rysunków
odkrytych na ścianach grobowców faraonów i dostojników. Na tej podstawie
można ustalić kształt i sposób obsadzania ogrodów, jak również rodzaje
uprawianych roślin. Z roślin ozdobnych drzewiastych sadzono m.in.: palmy,
figowce, oliwki, mirty, granaty, a z zielnych: lotosy, maki, kosaćce i inne.
Liczne ślady uprawy i stosowania kwiatów znajdujemy w malowidłach i opisach
z czasów średniego i nowego państwa egipskiego (1580-945 p.n.e.).
Kwiaty nadawały świeżości każdej uroczystości zarówno religijnej, państwowej
czy rodzinnej. świadczą o tym wieńce z kwiatów znalezione w piramidach.
Egipcjanie uczyli swej sztuki ogrodniczej inne narody, np. Grecję, Italię,
Judeę, z którymi utrzymywali stosunki polityczno-gospodarcze.

Słynne są ogrody wiszące Babilończyków m.in "Ogrody Semiramidy" uznawane za
jeden z siedmiu cudów świata. Najwspanialszy ogród urządził w Babilonie dla
swej żony Nabuchodonozar w VII w. p.n.e. Bok podstawy ogrodu wynosił 430 m.
a wysokość jego sięgała 130 m. Były to platformy
na dole szerokie, następnie węższe, wsparte na potężnych kolumnach, które
tworzyły cieniste galerie. Na wielkich kamiennych płytach układano warstwy
trzciny zalanej asfaltem, na to cegły umocnione gipsem, a dopiero na
wierzch sypano urodzajną ziemię. Drzewa umieszczano w głębokich misach,
drążonych w kamieniach i wypełnionych ziemią. Galerie każdego piętra
ozdabiano malowidłami i płaskorzeźbami. Wodę doprowadzano z rzeki na
najwyższy taras skąd kaskadami spływała w dół, zraszając rośliny i
jednocześnie dopełniając wspaniałe efekty plastyczne.
Ogrody egipskie i babilońskie wywarły poważny wpływ na ogrodnictwo w Judei.
Niewola egipska i babilońska nauczyły żydów sztuki ogrodowej. Zasłynęły,
zwłaszcza za czasów Salomona, ogrody miasta Jerycha. Księga Królów podaje
opis jego pałacu i ogrodów w Jerozolimie.

O ogrodach w Grecji dowiadujemy się ze wzmianek zamieszczonych w epopei
Homera. Grecja zasłynęła ze swoich urządzeń sportowych zwanych gimnazjami.
Były to place obsadzane drzewami, pomiędzy którymi rozmieszczono posągi
bogów i bohaterów. Ulubionymi drzewami Greków były platany, wiązy, topole,
laury i oliwki. Gimnazja można uznać za pierwsze parki ludowe dostępne dla
wszystkich obywateli, przeznaczone do ćwiczeń fizycznych i zabaw oraz do
wypoczynku w chłodzie, który zapewniała roślinność.

O ogrodach dawny Rzymian, w początkowym okresie istnienia państwa wiemy
stosunkowo mało. Historycy wspominają o świętych gajach oraz drzewach, które
były przedmiotem kultu. W miarę rozrastania się państwa oraz gromadzenia
bogactw Rzymianie sprowadzają biegłych ogrodników ze Wschodu i Grecji.
W okresie rozkwitu państwa rzymskiego najwspanialsze ogrody powstają w
Rzymie wokół pałaców cezarów i patrycjuszy. Ogrody te w okresie igrzysk lub
świąt udostępniano ludowi. Były to jakby zwiastuny przyszłych publicznych
parków miejskich. Za pierwszy taki park można uznać ogród Juliusza Cezara,
który w testamencie przekazał go ludowi rzymskiemu. Przy domach zamożnych
Rzymian zakładano małe ogródki ozdobne, zwane perystylami otoczone kolumnami
i zabudowaniami mieszkalnymi z sadzawką pośrodku, tzw.impluvium.
Następcami Rzymian było potężne państwo wschodnio-greckie założone przez
Konstantyna w IV w. p.n.e. ze stolica Bizancjum. Nieliczne opisy, które
zachowały się z tamtych czasów, mówią o zwierzyńcach oraz ogrodach
otoczonych murem, pełnych kwiatów, winnic i drzew owocowych.
---------------

Jeśli ktoś chce, ryciny ogrodu egipskiego (arcykapłana Merire) i domniemany
wygląd ogrodów Semiramidy mogę wysłać jako skan (na priv, jak to się ładnie
mówi:-)

--
Pozdrowienia
p...@r...pl
s...@f...onet




--
Szukasz pracy ? Znasz rynek IT (Internet) ? - http://webcorp.pl/praca/