Dnia Fri, 1 Feb 2002 15:08:01 +0100, podpisując się jako "Hanka
Skwarczyńska" <a...@w...pl>, napisałeś (aś) :

>No tak, tylko panie z zieleniaka to wiadomo, muszą, bo umrą, ale
>od własnej rodziny człowiek oczekiwałby jakiegoś bardziej
>humanitarnego traktowania.

No tak racja.

> I ja bym naprawdę chciała, żeby mi
>ktoś z psychologicznego punktu widzenia wyjaśnił, czemu np.
>babcia przez zaciśnięte zęby jadowitym szeptem sączy "ukochanej"
>wnusi opowieści o porośniętych futrem kadłubkach, uśmiechając
>się przy tym z nienawistną satysfakcją. Co to jest?

nie mam pojęcia.

>Zazdrość, że
>one już nie będą miały więcej dzieci? Że teraz ta dziewczyna
>jest w centrum uwagi i wszyscy się z nią cackają jak ze zgnitym
>jajkiem? Chęć dołożenia, żeby jej sie z radości w głowie nie
>poprzewracało? Tu już nie chodzi o bzdurki w rodzaju "słodkie
>zachcianki - na dziewczynkę",

możliwe.....możliwe.......ja nie wiem.
Ja nie miałam najgorzej u mnie tylko mojej mamie coś we łbie strzeliło
i kazała mi się pozbyć kota z domu......bez komentarza ;)
Pozatym starałam sięunikać horror opowieści i chyba mi sięto udało.
Ale dla odmiany tv raczy nas także horror opowiastkami na które też
człowiek nie reaguje najlepiej.

> ta scenka, której byłam świadkiem,
>naprawdę mnie przyprawiła o zimny dreszcz.

Czy będę za bardzo wścibska jak poprosze o krótkie streszczenie?
Jeśli tak - to potraktuj jakby nie było prośby.

> I jak na takie reagować?

Może mówić:
-wybaczy babcia/ciocia/mama/ktokolwiek ale te opowieści nie należą do
miłych.
Odwrócić się na pięcie i wyjść ostentacyjnie?

Marzenka