.
>
> Domyślam się, że takie grupy to sprawdzony sposób, ale to troche poważne
> środki zaradcze ? Jak pisałem to tylko kamień w bucie (?), acz uwiera (!).
> bardziej skłonny jestem na znalezienie bliskiej osoby, która maiła by
> mnie wspierać, ale tego nie zrobi się od tak ?
>
Jasne, ze sprawdzony :-)). Od lat się to praktykuje z bardzo pozytywnymi
skutkami.
Ale z twojej wypowiedzi wnioskuję, ze nie jesteś zwierzęciem towarzyskim.
Może w ogóle masz problemy z kontaktami z większą grupa ludzi (i nie lubisz
tego)?

>
> właśnie! Ty masz _dobry_ powód ! i mi trzeba takiego powodu, ale
> jednoczesnie nie tak zobowiązującego (!), czy to możliwe ?

Dziecko właściwie nie jest jedynym tego powodem. Dziecko to znacznie więcej
pozytywnych wrażeń w życiu niż przykrych zobowiązań. Zresztasam zobacz
http://www.free.net.pl/~asmira/

Już wcześniej narzucalam sobie wiele ograniczeń, np. codziennie przez kilka
godzin ćwiczyłam na fortepianie, przeważnie były to gamy, mało melodyjne
etiudy, inwencje Bacha - generalnie srednia przyjemność, a pokus wokół
mnóstwo łatwiejszych i przyjemniejszych.

> Ciągle myśle o jakichś ćwiczeniach, o pracy z samym sobą i nad sobą,
> o czymś prostym jak np. "codziennie rano o 6-tej 300 pompek!",
> ale to z drugiej strony nie jest mi to tak znowu potrzebne, i nigdy
> nie mam czasu, bo zawsze mam na głowie coś ważniejszego.Owszem gdybym
> się zawziął i skoncentrował, ustawił najwyższy prirytet, to mógłbym
> tak machać przez rok dla samego sprawdzenia się, ale wówczas coś
> innego zaczeło by się walić - chodzi o to aby kłaść na wszystko
> jednocześnie i przez caly czas nacisk w ustalonych przez siebie
> proporcjach - ustalić trwały dynamiczny porządek, gdy zmieniają się
> zadania i plany. Bym nie musiał wciąż bużyć by dalej budować !
> Czy ewolucja musi być ciągiem małych rewolucji ?

Sprawdź. Niekoniecznie zaraz pompki, ale wstawanie o świcie, spacer po
bułeczki dla kogoś z kim mieszkasz :-)
Rozwój jest sprawą bardzo bolesną, pociesz się, że trwa całe życie, z tym,
że czas między 17 a 23 rokiem życia (mniej więcej) to okres bardzo
intensywnego rozwoju psychicznego, a ten boli szczególnie.
>
>
> >systematyką, stworzyć jasne reguły życia w rodzinie), a poza tym taka
> >niezorganizowana, żywiołowa forma dnia powoduje, że tracę mnostwo czasu
na
> >rzeczy nieistotne.
>
> Właśnie! żywiołowość - to motor moich ośiągnięć. Robotę na tydzień
> potrafie zrobić w 2 dni, pod wpływem nagłego przypływu energii i Woli,
> który musi się _stać_ (!), wtedy pracuję na maximum moich możliwosci
> 14 godzin na dobe przed monitorem - aż skończe. i nie ma wtedy
> ani jednej niepotrzebnej myśli, jest czystość umysłu i 100%
> koncentracji uwagi.Ale nie potrafie tego zrobić przez 7 dni
> codziennie po 3 godzinny.

To wyłącznie twoje złudzenie.
Przez długi czas równiezmyślałam, że chaos jest cześcią mnie, że jest moim
sposobem życia i dzięki niemu osiągam sukcesy. Nie była to prawda o czym
przekonałam się kiedy zaczęłam obserwować swoją młodszą siostrę. Dziewczynę
nieszczególnie obdarzoną talentami, lecz dzięki systematyczności,
rozkładaniu ciężaru na większe okresy, osiągającą zamierzone cele.
Początki oczywiście nie były łatwe. Ale w pewnym momencie okazało się, ze
mogę pracować stale na wysokim poziomie, bez czekania na niezależne ode mnie
przebłyski energii i zapału.
>
>
> >Początki wprowadzania samodyscypliny zawsze są trudne i często nieudane
> >(vide problemy z odchodzaniem, rzuceniem palenia). Ważne jest, by sobie
to
> >uświadomić i nie zrażać początkowymi porażkami.
>
> Akurat twoje przykłady nie są (dla mine) dobre, bez większego
> problemu od 3 lat nie zapaliłem ani jednego papierosa i ani razu się
> nie upiłem (wcześniej robiłem to nagminnie, lecz bez nałogu jak sądze)
> poprostu pewnego dnia stwierdziłem że mam dosyć, że już nie będę palił,
> że pić będę żadko i z umiarem. Najpierw _chciałem_ to robić a potem
> przestałem _chcieć_ - nie było żadnego problemu! - stało się!

Znaczy się, że jesteśjednym z tych szczęśliwców, którzy nie mająproblemu z
pierwszym etapem.
>
>
> >Ale wydaje mi się, że nie jest to twój jedyny problem. Z tym odwlekaniem
>
> Oczywiście. Na każdego nie jedno się znajdzie...
> I nie żadko palec, główka, czy kamięń w bucie jest dobrą wymówką...

Brak ci wytrwałości, ale nie jest ona cechą ludzi młodych. Wypracowuje się
ją z wiekiem.
Niemniej radziłabym tobie ustalenie sobie godzin pracy, i w miarę możliwości
nie przeciagania ich. Znajdź sobie też inne zainteresowanie (w każdym razie
nie związane, a najlepiej jak najdalsze od pracy - twierdzenie moja praca
jest moim hobby, nie jest do końca zdrową sprawą). Poświęć trochę czasu
innym osobom (w realu oczywiscie). Zajmij się jakąś upierdliwą babcią, albo
pomagaj odrabiać lekcje dzieciom z rodzin patologicznych. Albo ugotuj obiad
mamie.
Zobowiązania wobec innych dobrze robią dyscyplinie wewnętrznej
I odchodź czasem od komputera.

Pozdrawiam
Asmira