Przeczytałam kilkakrotnie ze wzruszeniem i uwagą:


Użytkownik Ogi-T-Bear <M...@p...com> w wiadomości do grup
dyskusyjnych napisał:XgzR4.37379$O...@n...tpnet.pl...
> Moje dziecko ma taką zabawkę, która, jak się jej naciśnie na guzik, to
mówi:
> "A mouth is for smiling!"
>
> Życie jest zbyt krótkie, żeby robić sobie z niego piekło.
>
> Moje dziecko choruje na zespół Downa, moja żona ma przewlekłe nowotwory
(na
> szczęście nie złośliwe), a ja mam przepuklinę.
> To nie żart.
> A mimo to nie roztkliwiam się nad sobą. Bo to ślepa uliczka.
> Nie wiem, czy ta twoja depresja, nie jest po prostu zachwianiem równowagi
> chemicznej organizmu, a na ile jest uwarunkowana psychologicznie. Na tym
się
> nie znam, po prostu podzieliłem się swoimi doświadczeniami...
> ...A jutro będzie nowy dzień i słońce tak samo zaświeci dla wszystkich:
> bogatych, biednych, chorych, utrudzonych, radosnych i tych, którzy
potrafią
> cieszyć się każdym dniem, jakby to miał być ostatni dzień ich życia.
>
> MQ

Drogi MQ,
wspólczuję z Tobą i pierwszym moim odruchem była solidarna chęć pomocy.
Jeżeli kiedykolwiek Twoja rodzina będzie potrzebowala pomocy lub po prostu
będziecie mieli ochotę porozmawiać zapraszam na priva.
Jednak, nie znając mojego życia i problemów, Twoje pozornie krzepiące słowa,
są prostą drogą do licytacji : kto ma gorzej lub poddawaniem w wątpliwość
czy można przeżyć tak wiele, aby niemóc odnaleźć czysto fizycznej siły do
życia.
Masz racię, nie można roztkliwiać się nad sobą - to prowadzi do
samounicestwienia.
Podziwiam Cię za pogodę ducha i wytrwałość. Spróbuj przyjąć , że przeżyłam
na tyle dużo, aby stacić wiarę w siebie i ludzi ( najogólniej ujmując i
trywializując ) .Całe "podlotkowe" i dorosłe życie poświęciłam pracy na
innych lub dla innych.
Utrzymywałam własną matkę, będąc praktycznie dziewczynką i chcąc zapracować
na jej miłość. Mimo, że była zdrową i pełną energii osobą, a ja traciłam
wzrok. Ślepa jak kret wychowywalam samotnie syna, ponieważ mąż nie czuł się
powołany do opieki nad kaleką i własnym dzieckiem. Zaliczyłam raka macicy i
tętniaka mózgu. Tym mocniej pragnęłam dzielić się radością życia z innymi
ludźmi i pracowalam z dziećmi autystycznymi. Utrzymuję od 15 lat całą
rodzinę bez pomocy niewidomego męża ( to moje drugie małżeństwo). Byłam do
końca z babcią odchodzącą na Altzheimera. Pielęgnowałam do śmierci teściową
w ostatnim stadium raka. - z całą radością i oddaniem, mimo iż zabiegi przy
niej odstręczały jej własną córkę. Kiedy miała już zamiast odbytu woreczki
na kał w przetoce brzusznej i stale trzeba było ją cewnikować - dla mnie
zawsze była piękną kobietą.
MQ - wypaliłam się. Teraz ja potrzebuję pomocy. Otoczenie przywyklo do
wizerunku mojej osoby, jako tej która da sobie radę bez wględu na
okoliczności. Nie przyjmuje do wiadomości, że ja również mam problemy. Że
moja radość życia i energia zgasła ze zmęczenia. Znam tylko jedną reakcję -
"zajmijmy się lepiej własnymi sprawami, jeśli ona dawała sobie radę do tej
pory, to teraz też nic nie jest jej potrzebne". Czego oczekuję od bliskich
? Dobrego słowa, kilku wskazówek, którą drogą pójść. Czy to jest według
Ciebie roztkliwianie się nad sobą czy prośba o pomoc osamotnionego w tłumie
czlowieka ?
Pozdrawiam serdecznie jij