vonBraun; <cruj5d$pu1$1@news2.ipartners.pl> :


> > komplementarność to zdolność do przejęcia funkcji uszkodzonego obszaru
> > przez inny obszar BEZ WIDOCZNYCH ZMIAN W ZACHOWANIU/ZDOLNOŚCIACH.
>
> /tu stosuje się termin ekwipotencjalność a nie komplementarność
> uwagi tej nie ma potrzeby komentować zamieszczam ją dla porządku
> i żeby mi się nie pomieszało/

Kurde, nową definicję spreparowałem? ;) Wiedziałem, że coś mi nie gra -
leniwy się robię. ;)

> /Na marginesie oto przykład jak w dyskusji wynika
> pozorny problem - używasz terminu - ja podkładam pod niego
> standardowe znaczenie medyczne/psychologiczne,
> ty swoje własne i można się
> już kłócić kto jest ważniejszy w ocenie stanu pacjent czy lekarz;-)

Resztę wyciąłem - tutaj nie chodzi raczej o to kto ważniejszy - to tylko
taka retoryka - no i staram się często podkreślać, że mam w nosie
oficjalną systematykę, tylko nie zawsze to dodaję, bo bym się zbyt nudny
zrobił. ;)

> Ale i tak doceniam spadek częstości używania przez ciebie terminów
> medycznych i psychologicznych 'więc nie krzycz';-)))

Jaki spadek? - hermetyczności to może, ale spadku ilości użytych pojęć
nie widzę. ;)

> Nie chodzi tu o to, że się 'oburzam na to' występując z 'pozycji
> naukawca', lecz o to, że ja myślę często dla oszczędności
> czasu takimi kategoriami, więc robi mi się od tego mętlik
> który utrudnia czytanie/

To akurat specyfika komunikacji międzyludzkiej, nie tylko "dyskusji
naukowych" - zwłaszcza kiedy dyskusja jest nacechowana emocjami, to
obserwator może wysnuć wniosek, że pomimo używania zrozumiałego
słownictwa, tak naprawdę obie strony nie mają ze sobą komunikacji. ;)

> Z drugiej strony podejrzewam, że przemilczeli parę spraw
> - cóż, nie widziałem wyników jej badań neuropsychologicznych.
> W rzeczywistości bowiem, w przetwarzaniu informacji przestrzennej
> uczestniczy też półkula lewa, tyle, że w pewien szczególny sposób,
> zatem - nie oszukujmy się - gdyby osoba ta od początku rozwijała
> się jako plastyk osiągnęłaby lepsze efekty niż jako plastyk po
> uszkodzeniu mózgu.

Uff - nie chciałem o to pytać [żeby nie było - pytanie o to, czy nie ma
podwójnej reakcji miałem gotowe już dziś rano ;)]. Dobra - nie zaczynam,
próbuję usystematyzować, od jakiego modelu wyszedłem - nie obraź się -
usenet jest dla mnie notatnikiem, więc siłą rzeczy jesteśmy [pomijając
wiedzę i wykształcenie] na innym poziomie rozważań - toteż to są moje
notatki. ;) Dobra - wychodząc z mojego modelu:

a. obie półkule rywalizują ze sobą;
b. efektem jest zapis w obu półkulach powiązany między sobą treścią -
wiem, że istnienie "ośrodków" udowodniono doświadczalnie, ale i budowa
człowieka/mózgu i funkcje wskazują, że treść nie może być przypisana
wyłącznie jednemu obszarowi, ale conajmniej dwóm - z tym, że jeden może
być rozproszony lub słabo zaznaczony - w końcu na "powierzchni" ma się
ujawnić jakiś efekt, czyli musi istnieć dominacja jednego z obszarów
[lepsze "zaznaczenie", koncentracja aktywności] - tutaj dominacja jest
warunkiem działania, a nie cechą a priori. Tak ogólnie, to bym jednak
odrzucił pomysły na sprostanie humanistycznej wizji człowieka w stylu
"myślenie abstrakcyjne", bo tylko psują obraz. ;)

Zakładając, że model dwuośrodkowy jest poprawny - jeżeli tak jest, to
zgadzam się z Tobą - jest to zresztą podsumowanie trochę sprzeczne z
Twoją wcześniejszą oceną, że u wspomnianej we wczesniejszych postach
osobie nie wystąpił deficyt - nadal obstaję przy stwierdzeniu, że
"twórczy humor" był objawem deficytu, nadal obstaję przy twierdzeniu, że
deficyt MUSIAŁ nastąpić, nadal obstaję przy twierdzeniu, że nie doszło
do przejęcia funkcji. Wiem - uparty jestem, ale za jakiś czas mogę
zmienić zdanie. ;)

To zadam i drugie pytanie, mimo że nie miałem w zamiarze - czy
doświadczalnie udowodniono niszczący wpływ np. stresu na fizyczną tkankę
mózgu [coś kiedyś mi się o uszy obiło o szczurach]? Pomijam mój pomysł
na zapis pamięci w formie redukcji powiązań i konsekwencje rywalizacji
półkul [w teorii - mojej oczywiście - rywalizacja może doprowadzić do
redukcji obszarów drugiej półkuli przy zachowaniu obszaru inicjującego w
pełnym zdrowiu]. Odpowiedź na to pytanie jest związana z postrzeganiem
choroby jako elementu pojawiającego się nagle, a nie trwającego w
ukryciu powiedzmy 20 lat i objawiającego się w krańcowym stadium.

> > A zupełnie na marginesie - znów przypadkiem trafiłem parę dni temu w TV
> > na humanistyczną papkę paranaukową produkcji BBC - tym razem była to
> > "Wędrówka z jaskiniowcami" - i znów jak zwykle wkurzyła mnie
> > jednostronna i dosyć łatwa teoria, dlaczego człowiek "wyszedł z lasu" -
>
> Niedaleko stąd w podwątku Redarta opisuję inny -w zasadzie podręcznikowy
> przykład - robienia przez media wielkiego halo z wyników badania, które
> swiadczyło o czymś zupełnie innym.

Ja na szczęście nie oglądam Discovery, bo nie mam, nie oglądam nałogowo
TV, a i z pism przeczytam czasami GW lub Angorę. ;)

> Jak dotąd ZAWSZE(!) gdy docierałem do oryginalnej publikacji stwierdzałem
> znaczące odstępstwo w stosunku do tego co mówili w mediach,
> ba nawet w magazynach przyjmujących popularno-NAUKOWY charakter
> 'linii redakcyjnej'. Wydaje się, że media kształtują fikcyjny
> obraz nauki aby sprzedać newsa, nauce jest on potrzebny bo napędza
> sponsorów,
> buduje prestiż społeczny naukowców - koło się zamyka, czyli - nic nowego.

;) Ładnie budują ten prestiż. :)))

> > dlatego pozwalam sobie dla własnego interesu odkurzyć moją teorię
> > ewolucyjną.Mz. pramatka była "niedorozwiniętą" małpą, która uciekła ze
> > środowiska leśnego ponieważ przy małpiej percepcji miała zbyt
> > rozwiniętą
> > recepcję - uciekła bo była niedostosowana do dotychczasowego
> > środowiska
> > życia. ;)

> Nieprawda, na początku był znerwicowany samiec z genetyczną
> skłonnością do klaustrofobii! Jego matka bała się uciec
> bo jako samica ceniła związki społeczne. Obawiała się opuścić stado i
> żyła w ciągłym lęku. Syn zrealizował niedostępne dla niej marzenie ;-)

A mnie się moja teoria podoba - jest sprzeczna z głęboko pozytywnymi i
wybiórczymi wyjaśnieniami ewolucyjnymi, które zakładają, że zmiana
środowiska jest dowodem na "wyższość", a nie "niższość", a przeżycie
efektem "przystosowania" [a nawet "zamiaru"], a nie "przypadku". Żeby
jednak i Tobie dogodzić, to dodam samca - znając zwyczaje małp można
uznać, że pierwszy potomek został poczęty w wyniku wykorzystania
niepełnosprawnej przez samca, który nie zdołał uzyskać własnego
stada/hegemonii w stadzie ["przywództwo" zbyt mi pachnie humanizmem],
czyli był albo młody, albo ułomny, albo "niedorobiony" - i tak można już
Światu ogłosić, że pierwszy jaskiniowiec powstał z niepełnosprawnej
samicy i niedorobionego samca. :)

Flyer
--
Szukam roboty - zdolny i chętny - Warszawa
http://plfoto.com/zdjecie.php?picture=403101