On Sun, 4 May 2003 14:51:33 +0200, "Sowa" <m...@w...pl> wrote:

>
>Użytkownik <r...@1...0.0.1> napisał w wiadomości
>news:ab0abvsjgi4cp73383uakqlta4h8mvjhnm@4ax.com...
>> On Sun, 27 Apr 2003 15:43:21 +0200, "boniedydy"
>> <b...@z...pl> wrote:
>>
>> >No cóż. Inteligentny facet na miejscu takiego pana starałby się raczej
>> >dowiedzieć, o co żonie tak naprawdę chodzi i respektować tak? kobietę i
>> >wszystkie jej emocje oraz maksymalnie je uwzględniać w swoim postępowaniu
>i
>> >pokazywać żonie, że się j? poważnie bierze pod uwagę.
>>
>> Ty chyba masz jakies kompleksy albo czujesz się niedowartościowana.
>
>Bo nie lubi być "zlewana" - olewana gdy jej nerwy puszczą, tylko traktowana
>poważnie mimo chwili słabości?

Nie, nie dlatego. Dlatego, że pisze coś, co zasadniczo nie ma związku
z "byciem olewanym":
---
> Ja wiem, że kobiety kierują się emocjami, ale proponuję postawienie się
> choć chwilę na miejscu mężczyzny. Przypuszczam, że w sporej części
związków
> mężczyzna ani razu nie podniósł głosu na kobietę, a kobiety niestety
> mogą się wydzierać i usprawiedliwiają się swoimi emocjami :(
>
> Mnie to (odpukać, całe szczęście) nie dotyczy, ale będąc na miejscu
takiego
> pana, musiałbym się nauczyć ignorować taką kobietę i wszystkie jej emocje
> oraz maksymalnie ją zlewać i nie przejmować się. Taka samoobrona.
> Ale czy na tym zależy paniom?

No cóż. Inteligentny facet na miejscu takiego pana starałby się raczej
dowiedzieć, o co żonie tak naprawdę chodzi i respektować taką kobietę
i
wszystkie jej emocje oraz maksymalnie je uwzględniać w swoim
postępowaniu i
pokazywać żonie, że się ją poważnie bierze pod uwagę.
Wtedy nie sądzę, żeby miała wiele powodów do wybuchów. Ale, jak
rozumiem,
Ciebie to i tak nie dotyczy ;-7

Nie będę juz dyskutować na temat wyssanego przez Ciebie z palca
założenia,
że "w sporej części związków mężczyzna ani razu nie podniósł głosu na
kobietę". Pomijam też to, że można ranić i karac na wiele innych
sposobó,
niż podnoszenie głosu.
---

Jak miło. Dydy nie wie praktycznie nic o powodach takiego odgradzania
się, rzeczywistych, których może być ze sto i wcale nie pasować do
tego prostackiego obrazka typu "ależ on uczuć żony nie szanuje". Skąd
wiadomo, że nie szanuje? Skąd wiadomo, co dokładnie się tam stało?
Ale dydy już "wie".

Polecam Bohdana Wojciszke, "Psychologia miłości". Tam sa świetnie
opisane wyniki badań psychologów nt. reakcji mężczyzn i kobiet
w konfliktach (zawinione przez mężczyzn, zawinione przez kobiety,
zawinione przez obie strony, albo niezawinione przez żadną ze stron,
wynikające z takiej a nie innej konstrukcji psychofizycznej), reakcje
o ile pamiętam wycofania się, destrukcji, prób naprawy w wyniku
takiej to a takiej kombinacji temperamentu czy czego tam. A nie
feministyczna reakcja na miare psa Pawłowa! "kobiecie źle"
=> "no tak, ucisk kobiety" => "szanować, bo jak nie to okrzyczymy
i pogrozimy paluszkiem".

>Jakaś dziwna definicja zakompleksienia.

>Każdy w miarę normalny człowiek czasami "pęka" - nie zdarza się to tylko
>psychopatom. Chciałbyś być lekceważony przez partnerkę za takie a nie inne
>okazywanie emocji?

Nie, ale tu problem może być systematyczny (jak jest okazjonalny, to
jeszcze nie musi być jakiś poważny problem), i ta druga strona może
np. po prostu... nie wiedzieć co zrobić. Wypisz wymaluj mój ojciec
w konfliktach z matką: atakowany, najpierw milczy, a potem będąc
zapędzony w emocjonalny kozi róg zaczynał "odgrywać się" w ten sam
sposób. Lepiej?

Czasem po prostu odgradzał się, bo był zbyt ogłupiały. Nie umiał
sobie z tym radzić. Albo próbował w ten sposób "dać do zrozumienia",
co matkę doprowadzało do szału. I co? Też ten sam prostacki wzorek
pasuje do problemu? Może milczeć ze stu powodów. Różnych. Trzeba
się wywiedzieć, a jak problem systematyczny, to do poradni
małżeńskiej albo do psychologa. A nie wałkiem po głowie
jak dydy.

>Z partnerem warto współpracować, a nie olewać - widziały gały, co z całym
>"inwentarzem psychicznym" brały.

Banał.