Trochę z innej beczki Ci odpowiem. Z drugiego końca - całkowitej laicyzacji.

Oglądałam ostatnio "Warto rozmawiać" dotyczący edukacji seksualnej w
szkołach. Normalnie włos się mi zjeżył na głowie.

Rozsądne wypowiedzi Pana pedagoga (nie pamiętam nazwiska, ale zrobił na mnie
niesłychane wrażenie), Pana Palikota i jeszcze jednej osoby (też nie
pamiętam nazwiska), a dotyczące tego, że pewne treści należy zostawić, tak
żeby działy się w sferze prywatnej, w domu, zagłuszane były przez jazgot
(tak jazgot) Pani Senyszyn.
Ona wprowadziłaby tą edukację niemalże od przedszkola, bo co dom i inni mogą
wiedzieć.

Do czego piję...

Do faktu, że należy szanować stabilizujący wpłwy kościoła na tego typu,
szalone jednostki. Ze dzięki istnieniu różnych sił osiągamy coś na kształt
równowagi. I ta równowaga jest w tym wszystkim najlepsza.

I że w kościele (jak w beczce z grochem i kapustą) są rzeczy dobre i złe (a
patrzę z boku, bo jestem protestantką). I że skupianie się tylko na rzeczach
złych zaburza tą równowagę i jest równie dalekie prawdy, jak skupianie się
na innych aspektach.

i tyle. M.

PS. ostatnio byłam w kościele katolickim, bo była msza za moją Babcię.
Bardzo ładna ta msza. Cicha, skupiona i pełna ciepła - zastanawiam się, czy
nie zaglądać do tego kościoła czasem (jeśli ktoś zna koscioł Michała przy
Dolnej w Wawce, będzie wiedział o co chodzi).
Ale często też msze ograniczają się do rytuału padnij-powstań. I tu zupełnie
nie rozumiem, czemu ktoś na nie chodzi.

Zbory protestanckie mają dużą autonomię. I to chyba jest dobra sprawa. Jak
ci coś nie pasuje (bo np. pastor przeszedł na emeryturę, a obecny paskudnie
nudzi), zmienia się zbór i tyle.