W dniu 2011-10-23 20:50, Nowy lepszy tren R pisze:
> Dnia 23-październik-11 w ramce<news:j7vihj$urq$1@news.onet.pl> pędzel
> zazolty zmalował:
>
>> Użytkownik "Nowy lepszy tren R"<t...@n...sieciowy> napisał w
>> wiadomości news:10axxlw6r4du0.dlg@trenerowa.karma...
>>> Czy to kim byli nasi rodzice określa nasz byt? Czy jesteśmy niewolnikami
>>> wychowania? Stawiam jabłka przeciwko gruszkom, że tak. Nasi rodzice - to
>>> my.
>>
>> Ja polecam Anie Dudek. Dzisiaj zostałem fanem.
>> W kółko słucham "India.Arie -? Beautiful Surprise" w jej wykonaniu,
>> w tym karpia i 'samokrytykę' Chylińskiej :)
>> http://mamtalent.tvn.pl/uczestnicy/sezon-4,325,1,bes
t/anna-dudek,116.html
>>
>> BTW. Ona też dziękuje rodzicom, za wychowanie :)
>>
>> BTW2. Moi rodzice sięrozwiedli. Matka po rozwodzie, ojciec po rozwodzie.
>> A ja nie :) Więc z tą matematyką to wiesz ... Jest jak jest. Niektórzy
>> mają do niej umiarkowane zaufanie :)
>
> Jeszcze nie wszystko stracone :)
> Ile miałeś lat jak się rozwiedli? Albo inaczej - ile lat był ojciec w
> Twoim życiu?
> Jak patrzę na siebie, to widzę, że siedzę przy stole w ten sam sposób co
> on, zagryzam tak samo wargi i dostrzegam setki innych nawykowych czynności,
> które nie działają pozytywnie na mój spokój. Wnerwia mnie to, że są tak
> automatyczne.
> Poza tym - dostrzegam ten sam mechanizm związany z podejmowaniem decyzji. A
> raczej - oznaki zewnętrzne. Masakra :)

Masz rację, Ania Dudek ma w sobie coś niesamowitego. Ma może i problemy
z wysokimi tonacjami, może niekoniecznie powinna o miłości śpiewać
w kategoriach królewskich (California King Bed), ale z pewnością
niesamowicie potrafi wprowadzić w klimat miłości prostej dziewczyny
o afrykańskiej duszy (India Arie amerykanką jest, ale jak patrzę na
ubrania ...).
Cieszę się, że podjąłeś temat, na pewno jeszcze do tego wrócę. Na pewno.

A tak poza tym, to na przekór Tobie wspomnę też coś w temacie
spraw rodzicielskich. W gąszczu wielu rzeczy, które mnie wkurza(ją/ły)
w rodzicach, a teraz mnie wkurzają we wnie np. w relacjach z moimi
dziećmi - a wiec w tym gąszczu jakoś tak są m.in. dwie idee, które
się nieco przebijają i dają mi trochę światła. Zabrzmi to bardzo
kiepsko i sucho, ale są to:

- mózg ma wiele trybów, w niektórych trybach jest nastawiony
na uczenie, w innych jest głuchy nawet pomimo silnych bodźców

- nie sprzedawać swojego stresu dzieciom

Teraz nieco łącząc: jedna sprawa to to, by zauważać, kiedy
nasze dzieci są otwarte, druga to zastanowić się szczególnie,
co w tych momentach im sprzedajemy. Ja np. mam duży problem
z tym, że często "rodzicielskie treści" przekazuję dzieciom
razem ze swoim stresem, frustracją. Nazbyt często, czy to
ze zmęczenia pracą, czy cuś - działam zbyt reaktywnie, zamiast
przemyślanie i przesadzam z komunikatami negatywnymi.
Kiedy wychodzę z czymś do dzieci, to często jest to spowodowane
tym, że coś mi się już nie podoba. Zresztą z żoną mam podobne
- ale z żonisią to jest inna, bardziej świadoma (z obu stron)
praca w temacie i większy dystans.
Z dziećmi nie jest tak prosto, bo one prawie cały dzień
chodzą w trybie 'otwarty'. W tej sytuacji martwi mnie to, że
w tym trybie często ostatni komunikat, jaki do nich dociera
to 'ocho, zbliża się zestresowany ojciec'. I same się
stresują i jednocześnie zamykają - to, co później już nie dociera.
Uczą się więc przede wszystkim stresu, reagowania stresem na trudne
sytuacje - a nie rozumienia przyczyn stresu i samej sytuacji.
I to jest właśnie to, co mnie najbardziej wkurza :)

Dla mnie wyjściem jest skupienie się na własnym stresie
i rozkładania procesu w czasie. 'Kiedy indziej'. 'Odpuszczamy'.
'Nie widziałem'. Można tę postawę łatwo pomylić z 'zamiataniem
pod dywan', ale to jednak nie to samo. Ostatnio miałem
okazję przy wspólnym stole poobserwować 'na żywo' różnice
w zachowaniu między mną i moim ojcem. Jest wiele rzeczy,
które mój ojciec pragnąłby załatwić 'natychmiast', od razu
zareagować - i tym samym nie liczyć się z tym, że np.
moja małżowinka ma inne metody wychowawcze. Ja już jednak
działam trochę inaczej. Mimo, że wewnętrznie często reaguję
na zachowania dzieci podobnie jak mój ojciec, to jednak
pozwalam sobie na angielską flegmę a z drugiej strony
nie przywiązuję się do powstającego we mnie 'potoku
racjonalizacji i demonstracji niezgody', który próbuje
mnie jednak przekonać, że powinienem zadziałać, natychmiast !
Albo przynajmniej zwerbalizować ten potok, wypowiedzieć się ...
Mój ojciec dużo częściej wchodzi w etap werbalizacji
(i to jest, mówiewam, jego kamień u szyi ...)
- co powoduje niezłe spięcia z moją małżowinką, choćby
i milczące :) I wszystkim trochę głupio :)
Bo on wcale nie chce mieć z nią konfliktów, a wręcz
przeciwnie.
No i tak się wszyscy docieramy :)