On Fri, 8 Aug 2003 22:37:00 +0200, "silvio_manuel"
<s...@p...onet.pl> wrote:

>Pytanie: Czy tak może być ? Czy coś lub ktoś płata nam (ludziom) figiel,
>zsyłając na nas konieczność oglądania (czy wręcz tępego gapienia się) na
>pewien bardzo wąski fragment rzeczywistości (pomijam konsekwencje) ?

Z tą starożytnością to trochę przesadziłeś. Powyższe pytanie jako
pierwszy zadał sobie Kartezjusz. U niego właśnie pojawiła się obawa,
że być może "zły duch nas zwodzi" i temu, co jest przedmiotem naszych
wrażeń, nie odpowiada żadna rzeczywistość. Filozof uporał się z tym
problemem sięgając do teologii: "wierzę, że Bóg jest dobry ergo dobry
Bóg nie mógłby mnie przecież tak bardzo wprowadzać w błąd". MZ
argumentacja dość swobodna i - rzekłbym - mocno katolicka. Katolicy
mają bowiem skłonność do "ustawiania sobie" Boga na miarę swoich
życzeń. Można by bowiem zwrócić się do Kartezjusza z pytaniem: a kimże
ty jesteś, że osądzasz Boga; ten może mieć wobec ciebie plany, w które
nie musi cię wtajemniczać i wcale jego dobroć na tym nie ucierpi.

Ale to jeszcze nic; większy problem leży gdzie indziej. Jeśli
zrezygnujemy z teologicznego wsparcia, nie znajdziemy już *żadnego*
potwierdzenia, że nasze wrażenia odzwierciedlają jakąś zewnętrzną
rzeczywistość. MZ pierwszym filozofem, który w pełni zdał sobie z tego
sprawę, był Hume. Od tego czasu można odnaleźć dwie strategie radzenia
sobie z tym dyskomfortem niepewności: (1) strategię religijną: po
prostu wierzymy w "obiektywną rzeczywistość" oraz (2) strategię
pragmatyczną: przestajemy sobie zaprzątać głowę tymi
nierozstrzygalnymi racjonalnie kwestiami.

--
Amnesiak
------
"Wszelka idea jest prawdziwa, o ile tylko wiara w nią jest z pożytkiem
dla naszego życia."
W. James