Hej!

Fragmenty postu ksRobaka:

> A skąd Ty wytrzasnęłaś pacjentów?? :o)
> Co to znaczy, że "cierpią oni z powodu niezrozumienia" ?? :o)
> Jak Ty to sobie wyobrażasz? Hehehe
> Jeśli ja zrozumiem pacjenta to przestanie ON cierpieć???

Cierpienie z powodu niezrozumienia naklada się tu na cierpienia spowodowane
chorobą (którą jest najczęściej większy lub mniejszy niedowład po stronie
lewej). Tymczasem problem pomijania stronnego (PS) jest niemal równie częsty
jak afazja ("Ksiądz Robak" wytłumaczy - co to "afazja" więc to pominę).

W sumie z włąsnych doświadczeń
wiem że na około 40 pacjentów z ogniskowym uszkodzeniem prawej półkuli będzie
10-15 z owym "pomijaniem stronnym" (nawiasem mówiąc, ciężko jest
przetłumaczyć "hemispatial neglect, unilateral neglect czy hemi-inattention" na
polski)

Brak dostatecznej diagnostyki neuropsychologicznej
powoduje że pacjent może wpaść pod samochód po wypuszczeniu go
ze szpitala, z tak błachego powodu, że zapomniał spojrzeć w lewo.
Może też jak jeden ze znanych mi chorych spowodować wypadek samochodowy.
(Łatwo zgadnąć z której strony nadjechał samochód z którym się zderzył)

> A co to znaczy ZROZUMIEĆ?????
> "Cudowny lek na wszystko" Ha! Lekarz "zrozumuje" pacjenta
> i ten automatycznie(!) przestaje cierpieć. (sic!)

Pacjent naraża się na agresję i wyśmiewanie się, podejrzenia o to że jest
"wariatem" zapewne ze strony ludzi takich jak ty "Księże Robaku"
którzy nie rozumieją, że mózg uszkodzony może działać w tak zadziwiający sposób
dość powiedzieć, że lekarze kierowali takich chorych do mnie przeświadczeni
o tym, że albo symulują albo mają jakieś głębokie zaburzenia
nerwicowe bądź psychotyczne.

Można jednak wiele lat pracować
na oddziale neurologii i uważać, że przypadki takie są bardzo rzadkie
tylko z powodu braku zrozumienia, którego podstawą jest obserwacja
pacjenta i umiejętność syntezy danych z obserwacji, wywiadu i relacji rodziny.
Znałem takiego neurologa - na szczęście takich osób jest coraz mniej.


Pacjent - jeśli trafi na "nierozumiejące" środowisko przechodzi zatem przez
pasmo poniżen bo to nie jest przyjemne
gdy wszyscy wokół pukają się w czoło. Co gorsza istotą deficytu jest często
całkowity brak wglądu chorego w mechanizm zaburzeń -
nie wie dlaczego nie może się ubrać, ogolić, znaleźć drogi
nie rozumie że trzeba ogolić także lewą stronę twarzy (mówią że nie umie a on
nie wie dlaczego), umyć również prawe kończyny, skręcić do domu w LEWO
gdy tego wymaga zwykła trasa - a on nie umie zaktywizować lewostronnie "mapy"
otoczenia. Więc nie wie czemu błądzi wie tylko, że nie może trafić.

Pielęgniarka poskarży się lekarzowi, że nie je obiadu, lekarz poda
odpowiednie środki pobudzające łaknienie - a problem leży w tym, że chory
nie je tego co po lewej stronie na talerzu bo zapomina że ta strona istnieje.
(Dobrze że może chociaż zjeść zupę więc nie schudnie za bardzo :-),

Pielęgniarka poskarży się że nie bierze leków (bo nie wiedząc że coś takiego
jak PS "istnieje" nie położy ich w prawej części pola uwagi chorego). Lekarz
jeśli się tym za bardzo przejmie - przyjdzie więc z awanturą - czemu znów nie
bierze pan leków!!!! My się tak staramy dla pana..."
Jedni uważają że łatwo nawiązuje kontakt inni że w ogóle - a zależy to tylko od
tego z której strony podeszli do łóżka.

Tak więc zrozumienie jest podstawą, bez niego
pacjent nie ma szans na diagnozę neuropsychologiczną (bo nikt go na nią NIE
KIERUJE, bo nikt z otoczenia chorego jej nie szuka) a bez niej nie istnieje
terapia
oparta o szczegółową analizę deficytu u każdego pacjenta - pamiętajmy że
pomijanie stronne
ma wiele odmian zależnych od interakcji mózg x obszar uszkodzenia
i nie da się zastosować schematycznego podejścia.


Terapia polega m.in na treningu zwracania uwagi na lewą stronę ciała
(jedna z opisanych w Polsce niedawno pacjentek miała jakiś czas temu ochotę
wyrzucić z łóżka swoją lewą nogę bo myślała, że należy do obcej osoby),
towarzyszył temu stosowny lęk - i całkowite przekonanie że tak jest naprawdę.

Można potraktować to jako "zespół urojeniowy" i podać jakieś "psychotropy"
można też - jeśli wie się w czym rzecz zaaplikować choremu trening uwagi,
odnajdywania lewych kończyn - zapewniam że to drugie da lepsze efekty

Można przyjąć że pacjent nie czyta i że mu to zostanie "bo proszę pani udar
mózgu to poważna sprwawa..., proszę się cieszyć że mąż przeżył... no cóż
rozumiem, że lubił czytać, był wykształcony ale..."

Można jednak rozumiejąc istotę zaburzenia skierować go do neuropsychologa który
może zaproponować szereg ćwiczeń procesu czytania - jeśli są dobrze prowadzone -
i trafiają w "problem" -nawet u pacjenta z UTRWALONYM pomijaniem - dadzą to po
trzech, czterech tygodniach rezultat.
Dobrze, że wiekszość pacjentów ma to przejściowo - jakieś 3-6 miesięcy
i że nie wszyscy prezentują wszystkie opisane tu objawy a zazwyczaj niektóre.

Można trzymać go w domu - "bo przecież się gubi i omal nie przejechał go
samochód", można też przećwiczyć z nim odnajdywanie lewej strony przestrzeni
w warunkach "polowych" - zwykle to działa.

> PS. Gdybyś policzyła ile "poważnych" prac naukowych
> "stworzono" na temat jednorożca -- to bez wątpienia
> "jednostronna nieuwaga" jest przy tej ilości krasnoludkiem
> wobec Golema. ;)))
> (zauważ: jedno-rożec i jedno-stronna to prawie jedno-...)
> \|/ re:

Jednorożcem, (jako symbolem dziewictwa, czystości i nie tylko ;-)
zajmują się poważni badacze kultury zajmujący się historią sztuki,literatury,
mitów - i słusznie - służy to lepszemu zrozumieniu kultur w których utwory te
powstały.

Pomijaniem (jedno)stronnym zajmują się neurolodzy i neuropsycholodzy, także
kinezyterapeuci, na oddziałach neurologicznych i rehabilitacyjnych.
I zajmują się na codzień, NA POWAŻNIE, bo to poważny problem.



Pozdrawiam
vonBraun

PS.Wszystkie opisane sytuacje "kliniczne" znane mi są z własnej praktyki lub z
relacji zaprzyjaźnionych psychologów. Jest to niestety "na faktach" jak mówiła
znajoma pani z wypożyczalni wideo...

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl