> >>>> Zasypany sobą
> >>>> Z mozołem odgrzebywać
> >>>> Co pozostało

> >>> Nie odgrzebuj
> >>> Zostaw
> >>> Deszcz obmyje

> >> Spłynie popiół
> >> splątaną czernią naczyń
> >> po twarzy
>
> >> byś mógł
> >> narodzić się
> >> ponownie-
>
> > Musi przyjść
> > Siewca czuly
> > Wrzuci siemiona
> > By trafiły do łona
> > Zajdzie, na koniec
> > Tęcza kolorowa
>
> a po niej
> jak mostem podniebnym
> wejdzie ten
> który nie lęka się świata
> zbawiciel zagubionych
> znak pokoju czyniąc
> w chwale na tronie spocznie
> na wieki wieków

amen...

a men-torzy ułomni
zmilkną zawstydzeni
szat pustynną ciszą

lecz to nie koniec
wnet początek
początków

nad słońc
miliardy
rozsłyną

["ci malutcy
nieważni
i żyjący w bojaźni"]

światła tego
rażeni ogromem
odnajdą wszysto

jak kiedyś
tak dziś
wszystko ich

domem