On 12 Kwi, 22:38, "kali" <g...@t...pl> wrote:
> Użytkownik "LeoTar" <z...@g...pl> napisał w
wiadomościnews:kk7k5m$9o8$3@node2.news.atman.pl...
>
>
>
> ...
> > . zapomniałem dodać, że chodzi o ewolucję Umysłu. świadomy Człowiek to
> > ostatni etap przemian poszukującego Umysłu.
>
> <<Świat jest historią rozwoju absolutnego ducha, który mając puste
> pojęcie samego siebie w logice metafizycznej, przechodzi poprzez
> etap uzewnętrznienia się w świecie zewnętrznym do pełnej świadomości
> absolutnego ducha.>>http://pl.wikipedia.org/wiki/Georg_Wilhelm_F
riedrich_Hegel
>
> no i chyba  zapomniałes dodać - że to jakby Hegel jest
> (lub mocno podobne) ? :)))
>
> pozdrawiam

....

Fundamentalna teza Hegla brzmi; to, co rozumne, jest rzeczywiste; to
co rzeczywiste, jest rozumne.
Nie jest to takie trudne. Ideą główną jest to, że podmiot jest
skorelowany z przedmiotem / jest od niego zależny / i jeden nie może
istnieć bez drugiego. Wyobraźcie sobie, że istnieje tylko jedna
rzecz.
Jeśli nie ma świadomości, ta rzecz nie istnieje. Na tej właśnie
podstawie Hegel formułuje swą teorię, co rzeczywiste.
Świat jest rzeczą, którą poznajemy na tyle, o ile przyswaja go
rozum,
świadomość rozumna. Hegel daje pełen rozmachu obraz tego procesu.
Wyobraźmy sobie, że wszedłem do katedry. Z początku nie widzę nic
oprócz wejścia, fragmentów murów, detali architektonicznych o sensie
bynajmniej nie oczywistym. Wreszczie widzę katedrę, lecz w sposób
fragmentaryczny. Idę dalej. W miarę, jak się posuwam, coraz lepiej
dostrzegam katedrę; wreszcie docieram do jej drugiego końca i widzę
ją
w całości. Okrywam sens każdego fragmentu. Katedra przenikneła do
mojego ROZUMU, ONA JEST. Tak właśnie wygląda proces naszego
rozwijania
się w świecie. Co dnia lepiej rozumiemy świat, lepiej uświadamiamy
sobie rację każdego zjawiska. Tak więc za każdym razem świat
istnieje
dla nas trochę więcej. Nadejdzie chwila, ostateczny moment naszych
dziejów i rodzaju ludzkiego, gdy świat zostanie w pełni przyswojony.
W
tym dniu czas i przestrzeń znikną, a przedmiot połączony z
podmiotem
przekształci się w absolut. Poza czasem i przestrzenią. Nie będzie
już
ruchu. Wtedy- pstryk. ABSOLUT.
Jak widzicie, tego rodzaju metafizyczne systemy mają strukturę dość
fantastyczną. Ale dzięki systemom, nawet jak się walą, rozumiemy
trochę lepiej rzeczywistość i świat. U Hegla ta idea postępów rozumu
urzeczywistnia się w dialektyce, która obecnie nabiera ogromnego
znaczenia i przedstawia się mniej więcej tak; Każda teza ma swoją
antytezę na poziomie wyższym. Ich synteza znów występuje jako teza
znajdując swoje przeciwieństwo, itd. Jest to więc prawo rozwoju
oparte
na sprzeczności. Według Hegla nasz umysł opiera się na tej
sprzeczności, bo jest niedoskonały i rzeczywistość zna jedynie
częściowo. Jego sądy są więc niedoskonałe.
Tę sprzeczność Hegel odkrywa u samej podstawy umysłu; na przykład
gdy
mówimy wszystko, musimy przyjąć poszczególność. Gdy wyobrażamy sobie
coś czarnego, musimy pomyśleć również o jakimś innym kolorze, gdyż
sama idea koloru jest przeciwieństwem między tym kolorem i
wszystkimi
innymi kolorami. To samo przeciwieństwo odnajdujemy w historycznym
rozwoju państwa. Na przykład dyktatura wywołuje rewolucję, a
rewolucja
znajduje swą syntezę w systemie nie będącym ani dyktaturą, ani
rewolucją, tj. w systemie władzy ograniczonej, który z kolei zostaje
skorygowany przez, dajmy na to, oligarchię.
Albo też myśląc'' wszystko'' musimy także pomyśleć ''nic'' , i w ten
sposób, krok po kroku, posuwamy się do przodu w tej katedrze.
Filozofia Hegla jest'' filozofią stawania się'', co oznacza wielki
krok naprzód, bo tego procesu stawania się nie znajdujemy w
filozofiach wcześniejszych. Jest to nie tylko ruch, ale i postęp,
gdyż
ten dialektyczny proces umieszcza nas na coraz wyższych szczeblach,
aż
do osiągnięcia przez rozum ostatecznego celu.
Jedna z definicji Hegla, cytat; / Państwo jest urzeczywistnieniem
idei
moralnej. Jest to duch moralny jako chcenie< wola>, oczywista dla
siebie samej i substancjonalna, która myśli sama z siebie, wie i to,
co wie, realizuje jako wiedzę/. To okropne zdanie ukazuje najgłębszy
sens idei Heglowskiej, którą bardzo pobieżnie można by ująć tak; we
wcześniejszej filozofii człowiek podlegał prawu moralnemu
ustanowionemu przez Boga bądź, jak u Kanta, imperatywowi moralnemu.
To
znaczy; człowiek idzie, ale prawo już istnieje. Otóż u Hegla
wszystko
jest w ruchu. Człowiek, podążając w przód, sam kształtuje własne
prawo
i nie ma żadnego stałego prawa poza stanowionym poprzez proces
dialektyczny. U Hegla nie tylko człowiek, lecz także prawa są w
marszu, bo są niedoskonałe. Ale.............na pozór zdawałoby się,
że
to właśnie dialektyka heglowska, ma na celu uchwycenie ruchu i
przyswojenie go świadomości ludzkiej, ale między dialektycznym
ujęciem
ruchu a ujęciem egzystencjalnym[ życie,] istnieje taka różnica, jak
między wrażeniami osoby przyglądającej się pędzącemu samochodowi a
wrażeniami kogoś siedzącego w pędzącym samochodzie. Dialektyka
pozwala
nam do pewnego stopnia uchwycić ruch - ale w egzystencjaliźmie sami
stajemy się ruchem. Egzystencja ,, jest tym czym nie jest i nie jest
tym czym jest,,. Idzie po prostu o to, że egzystencja, czyli życie,
w
przeciwieństwie do martwego przedmiotu polega na nieustannym ruchu.
Rzecz martwa jest identyczna ze sobą, jest jak jest--natomiast
istotą
życia jest ruch, zmiana.Istota żywa w każdej chwili staje się inna i
to właśnie ją określa, jako istotę żywą. Tak więc ludzkość definuje
siebie i wiecznie tym definicjom się uchyla, bo człowiek żyje.