A oto 10 praktycznych "przykazań" dla rozpoczynających dietę optymalną.

1. Żywienie optymalne należy rozpocząć od razu w pełnym zakresie, bez
żadnego okresu przejściowego.
Przestawienie się na zupełnie odmienny sposób żywienia od dotychczasowego,
do którego organizm został przyzwycajony przez lata, a nawet dziesiątki lat,
jest pewnego rodzaju szokiem dla organizmu. Musi on, w początkowym okresie,
przebudować całkowicie swój metabolizm. Zlikwidować i wydalić te "maszyny i
urządzenia", które służyły mu dotychczas do rozkładania węglowodanów, a
zbudować, niemal od nowa takie, które będą odpowiednie do zupełnie innego
sposobu przemiany materii. Przecież to jasne. Inaczej zbudowany jest piec, w
którym pali się węglem, a inaczej rakieta - napędzana wodorem. Porównanie
wcale nie jest tak odległe. Zasada jest ta sama.
Taka praca wymaga dużej ilości energii i pewnego czasu, toteż w pierwszym
okresie diety optymalnej starajmy się odciążyć organizm od dodatkowych
obciążeń energetycznych: stresów, przeziębień, gwałtownych wysiłków, zmian
klimatycznych itp. Jak długo okres ten trwa? To zależy od wieku, stanu
zdrowia i warunków życia człowieka. U młodych przebiega szybciej, trwa od
paru dni, do dwóch tygodni, bo wszystkie mechanizmy organizmu młodego
działają szybciej i sprawniej. U osób starszych trwa do trzech miesięcy, a u
ludzi starych, a ponadto otyłych i schorowanych, może trwać nawet do pół
roku.
2. Należy jeść wtedy, gdy się chce jeść i zjadać tyle, by nie czuć
potrzeby
dalszego jedzenia.
W początkowym okresie mechanizmy rządzące uczuciem głodu mogą być zawodne. W
diecie optymalnej je się objętościowo mało, znacznie mniej, niż zjadało się
dotychczas. Ponieważ je się produkty wartościowe, znacznie mniej ich
wystarcza, by w pełni pokryć potrzeby organizmu. Dotychczasowe jedzenie
mogło spowodować rozciągnięcie żołądka i jelit. Ludzie żywiący się głównie
węglowodanami mają zazwyczaj rozdęty brzuch, zwłaszcza ludzie otyli. Dlatego
w pierwszym okresie po zjedzeniu posiłku optymalnego (np. zgodnego
z jadłospisem) nie czują się oni w pełni syci. Chętnie zjedliby nawet drugie
tyle, gdyż żołądek domaga się wypełnienia całej jego objętości. Balonik
wprowadzony do żołądka i nadmuchany znosi uczucie głodu, mimo że człowiek
nic nie zjadł.
Ale spróbujmy ograniczyć posiłek do tej ilości, jaką w jadłospisie podano, i
odczekać pół godziny, a uczucie głodu szybko minie. Jeśli będzie się to
powtarzało 3 razy dziennie, żołądek będzie stopniowo wracał do swej
normalnej, prawidłowej wielkości, brzuch zmniejszy się, a posiłki optymalne
nie tylko staną się wystarczające, ale z czasem mogą okazać się nawet za
duże. I przestanie się nam chcieć jeść między posiłkami.
Na początku diety trzeba świadomie zaprzestać pojadania między posiłkami.
Niektóre osoby ciągle coś żują, ciągle wkładają jakiś kęs do ust. I wcale
nie jest to podyktowane fizjologicznym głodem, ale stanowi pewien odruch
nabyty w ciągu lat, albo jest reakcją na stres - zdenerwowanie,
zniecierpliwienie itp.
Trzeba z tym skończyć. Żołądek po posiłku musi pokarm strawić, przesunąć go
do dwunastnicy i odpocząć po tej pracy. Przy nieustannym "dorzucaniu" czegoś
do żołądka on sam i dalsze odcinki przewodu pokarmowego nigdy nie zaznają
spokoju, co wyczerpuje je i prowadzi do niestrawności i różnych schorzeń
przewodu pokarmowego.
3. Białko jako materiał do budowy i przebudowy ciała powinno mieć
możliwie
wysoką wartość biologiczną, powinno to być białko zwierzęce, a nie
roślinne.
Nie należy spożywać za dużo białka. W wielu produktach jest go dużo (patrz
tabele 1 i 2). Ryby, drób, chude mięso, a także żelatyna, chudy biały ser -
to prawie samo białko. Więcej białka potrzebują niemowlęta i dzieci.
Człowiek dorosły potrzebuje go bardzo niewiele, 30-50 gramów na dobę. W
chorobach, przy których występują widoczne niedobory białka, można
początkowo zwiększyć jego spożycie do 100-130 gramów na dobę. Bialko białku
nierówne. Im lepsze białko (to z żółtek, wątróbki, czy nerek), tym trzeba go
mniej.
4. Dieta optymalna - to dieta wysokotłuszczowa. Tłuszcz jest
najważniejszym
składnikiem naszego pożywienia. I jemy go najwięcej.
Tłuszczu zjeść nie można za dużo, a jeśli będziemy go spożywali dużo, szybko
nasyca on organizm i zmniejsza się obawa, że zjemy za dużo białka lub
węglowodanów. Najwyższą wartość biologiczną mają tłuszcze zawarte w żółtku i
szpiku kostnym. Bardzo dobre są: masło, tłusta śmietana, słonina, podgardle
i boczek. Dobry jest też smalec wieprzowy, smalec gęsi i łój wołowy.
Najbardziej wartościowe tłuszcze zawiera żółtko. Przecież w żółtku znajduje
się kompletny materiał potrzebny do zbudowania całego pisklęcia, wszystkich
jego tkanek oraz cała energia potrzebna do rozwoju od zarodka do kurczęcia.
Są więc wszystkie "maszyny i urządzenia" potrzebne do budowy całego żywego
organizmu. Dlatego wartość tłuszczu z żółtek może być nawet 4 razy większa
od wartości innych tłuszczów uważanych za bardzo dobre.
Nie jest prawdą, że tłuszcze szkodzą na wątrobę. Najlepsze są te tłuszcze,
które najbardziej "szkodzą na wątrobę" przy dotychczasowym modelu żywienia.
Przy żywieniu optymalnym szkodzić nie będą, gdyż są zjadane bez węglowodanów
lub z bardzo niewielką ich ilością. Przy tradycyjnym modelu żywienia na
wątrobę szkodzą nie zjadane tłuszcze, lecz zjadane wraz z nimi węglowodany,
które wątroba musi przerabiać na trójglicerydy i cholesterol.
Tłuszcze nasycone o długich łańcuchach (powyżej 10 węgli) są kierowane
bezposrednio do krwi drogą naczyń chłonnych, bo tylko one nadają się wprost
dla ludzkich tkanek i nie muszą być "uzdatniane" w wątrobie, jak to musi być
robione z tluszczami o krótszych łańcuchach, białkami, węglowodanami,
alkoholem, kwasami organicznymi i różnymi substancjami toksycznymi, którymi
przeważnie są wszelkie lekarstwa. Spożywanie tych tłuszczów zwalnia więc
wątrobę z uciążliwej pracy, a więc nie tylko nie szkodzi jej, ale nawet
pozwala wracać do zdrowia, jeśli wątroba jest chora. cdn.