Mon, 6 Sep 2004 14:03:14 +0200, "Basia Z."
<bjz@USUN_TO.poczta.onet.pl> pisze:

>Mam pewien problem, może nie tak bardzo poważny, ale ciekawa jestem jak
>sobie z tym radzą inni grupowicze, bo wydaje mi się być dość typowy:
[...]
>Dodam ze zrzędzenie nic nie daje, tłumaczenie nic nie daje, po prostu w tej
>fazie nic nie dociera.

A próbowałaś broni ironiczno-dowcipnej?

Wchodzisz do domu z dziećmi. Mąż w fazie, o ktorej
piszesz. No więc głośno prowadzisz monolog dzieciom:
"Uuuuuuu, dzisiaj tatuś ma nastrój nieprzysiadalny.
Dzieci, trzeba być dzisiaj baaaaaaardzo cicho. Żadnej
zabawy, żadnych dowcipów, o smianiu się musicie dzisiaj
zapomnieć. Dzieci, dzisiaj kryjemy się przed tatusiem.
Nie tup tak głośno, ubierz lepiej tenisówki, będzisz
ciszej chodził. No i nie przypal wody na herbatę,
bo pewno tym strasznie rozzłościsz tatusia". I tak dalej,
i tak dalej. Chodzi o maksimum dowcipu i dystansu.

Trudno powiedzieć czy skuteczne na Twojego męża,
ale moja lepsza połowa od czasu do czasu stosuje
taką strategię. Nie wiem jaka cholera jej to poradziła,
ale niestety działa :-)



pozdrawiem serdecznie
Andrzej Garapich

--
Kto w młodości był socjalistą
ten na starość będzie świnią