Dnia Fri, 6 Aug 2010 21:53:57 +0200, Nowy lepszy tren R napisał(a):

> "Paręnaście lat temu działał w Moskwie oszust nazwiskiem Mawrody. Nie był
> to żaden wyrafinowany kanciarz, ale zwykły przewalacz kasy pokroju naszego
> Grobelnego; po prostu obiecał kilkudziesięciu tysiącom Rosjan, że rozmnoży
> ich oszczędności ponad pojęcie i zbudował klasyczną piramidę finansową,
> wypłacając pierwszym frajerom nęcąco wysokie odsetki z tego, co dostawał od
> następnych.
>
> Był za to wyjątkowo bezczelny - gdy już ich obrobił, wcale nie zniknął z
> kasą, jak dziesiątki podobnych przed nim i po nim; wtedy nie byłoby o czym
> pisać. Pozostał na miejscu, ogłaszając, że wszystkim wypłaci, co obiecał,
> jeśli wybiorą go posłem do Dumy. I ci sami ludzie, których dopiero co obrał
> z oszczędności całego życia, zrobili mu z oddaniem kampanię, która
> domniemanemu geniuszowi inżynierii finansowej dała immunitet. Dopiero wtedy
> zabrał on całą kasę w kuferek i nie niepokojony wyjechał.
>
> Oglądałem film, na którym jeszcze rok po tych wydarzeniach ludzie przez
> niego oszukani wrzeszczeli z przekonaniem do kamer, że Mawrody to
> wspaniały, kryształowy człowiek, że wyjechał tylko zrobić genialną operację
> na światowych rynkach, niebawem wróci z workiem kasy i wszystkim, którym to
> obiecał, odda wszystko z wysokimi odsetkami - a wy będziecie nam wtedy
> zazdrościć, ha, ha.
>
> Obserwując reakcję nieszczęsnych ofiar uwiedzionych przez Donalda Tuska i
> jego ekipę mam nieodparte wrażenie obcowania z tym samym "syndromem
> Mawrodego". Mechanizm jest doskonale psychologom znany i opisany przez
> nich, a przecież za każdym razem obserwowanie, jak działa, jest pouczające.
>
> Człowiek - to podstawowe prawo ludzkiej psychiki - broni swego dobrego
> wyobrażenia o sobie. Jeśli fakty mówią, że jest idiotą, to zaprzecza
> faktom. Jeśli ktoś go oszuka, to może to zauważyć tylko do określonego
> momentu - ale po przekroczeniu pewnej granicy uruchamia w sobie rozpaczliwą
> obronę poczucia własnej wartości. Od tej chwili, jak molierowski Orgon,
> obraża się na każdego, kto usiłuje mu otworzyć oczy, i coraz gorliwiej
> idealizuje tego właśnie, kto z niego zrobił durnia.
>
> Tknięty tym syndromem osobnik wścieka się, bluzga wszystkim, którzy usiłują
> mu przemówić do rozumu, odrzuca najoczywistsze argument, słowem, ze
> wszystkich sił nie przyjmuje prawdy do wiadomości - bo prawda, musiałby to
> sam przed sobą przyznać, jest taka, że okazał się naiwnym głupkiem.
>
> Nie mam wątpliwości, że Tuskowi w jego uwodzeniu mas obrazowanszcziny i
> młodych leszczyków, aspirujących do bycia "wykształconymi, lepiej
> sytuowanymi i z wielkich miast", udało się już z sukcesem wspomnianą
> granicę przekroczyć. To znaczy, że będą go teraz bronić fanatycznie i
> demonstracyjnie wielbić, choćby im nawet publicznie pokazał język i
> powiedział, że są bandą frajerów, których wystrychnął na dudka i wydukał na
> strychu. A tego przecież nigdy publicznie nie przyzna.
>
> Komisja hazardowa - przecież to kpina w żywe oczy z jakiejkolwiek
> przyzwoitości. Wbrew oczywistym faktom, wbrew zdrowemu rozsądkowi, bez
> cienia zażenowania zaklepano sprawę, większością głosów uznając kłamstwo za
> prawdę. Nawet im się nie chciało wysilić na jakąkolwiek kanciarską finezję.
> Po co?
>
> Media tzw. publiczne - skończyły się bajki o "odpolitycznianiu", skończyło
> się kokietowanie twórców i producentów (a kimże oni niby, żeby się dzielić
> takim łupem?), podzielili se jak pizzę - dwa kawałki dla PO, dwa dla SLD,
> jeden dla PSL.
>
> No i numer najlepszy - wielka reforma finansów publicznych. Tu już narodowy
> uwodziciel zachował się z taką otwartością, że nie wiem, co by mógł
> bardziej - chyba po prostu narobić zakochanym masom na głowy. W pewnym
> sensie zresztą tak właśnie zrobił. Trzy lata powtarzał o tych wielkich
> zmianach, jakich Polska potrzebuje, trzy lata zaprzysięgał się, że władza
> mu potrzebna tylko dla reform, że płonie żądzą reformowania, tylko
> Kaczyński mu nie pozwala, że musi mieć prezydenturę, żeby reformować, żeby
> "przeprowadzić wielkie, ważne, potrzebne państwu" zmiany.
>
> A teraz wystarczyły trzy tygodnie - i de kwas. Zmiany? Jakie znowu zmiany?
> Posztukujemy budżet trochę tu, trochę tam, i aby do wyborów, żadnych zmian
> nie trzeba, kto wam takie głupoty opowiadał o jakichś zmianach? Reformy?
> Będą, oczywiście, reformy. Cała rewolucja październikowa. Każdy, kto ma
> odrobinę rozumu wie, że nie może być żadnych reform bez uprzedniego
> uzdrowienia finansów publicznych - ale na tych z rozumem rząd nie liczy.
>
> I proszę zobaczyć ten tłum lemingów. Afera hazardowa? Nie było żadnej
> afery, a zresztą każda władza ma swoje afery. Media? Media są
> odpolityczniane, bo wywalają pisowców, brawo. Podatki? Ależ co to niby za
> podwyżka, raptem jeden procent, parę groszy, nikt na tym nie straci.
> Wytresowane przez media ofiary tuskowszcziny wierzą żarliwie we wszystko.
> Nawet w to, że jednoprocentowa podwyżka VAT to właśnie obiecane przez Tuska
> podatki "3 razy 15".
>
> Nie wspomnę już o "śledztwie" smoleńskim, na okoliczność którego Putin
> przeczołgał naszych pożal się Boże przywódców w tę i nazad pod dywanem, a
> oni się cieszą, bo, zdaje się, wiedzą, że to i tak dla ich wizerunku
> lepsze, niż gdyby ujawniono prawdę.
>
> Nie wspomnę też o kompletnej degrengoladzie armii, bo to akurat wydaje mi
> się jednym z zamierzonych sukcesów rządu, obok reform oświatowych pani
> minister Hall. Tak, jak pani minister Hall, forsując rozdawanie dyplomów
> analfabetom przyszłościowo rozmnaża najwierniejszy elektorat swojej partii,
> tak pan minister Klich "profesjonalizując" wojsko przyszłościowo likwiduje
> zagrożenie tej bandy oszustów i nieudaczników ewentualnym puczem wojskowych
> - bo jak nie ma wojska, to nie może być puczu.
>
> To oczywiście nie oznacza, że gdy już Tusk zrujnuje Polskę do cna i
> przyjdzie czas go odstawić, nie zrobi tego właśnie wojsko. Tylko nie będzie
> to już wojsko polskie, nawet z nazwy.
>
> Ciężko mi się po wakacyjnym odpoczynku brać za komentowanie wydarzeń
> politycznych, bo nie szkoliłem się na psychiatrę. A tu by trzeba właśnie
> kogoś takiego. "
>
> Rafał Ziemkiewicz

Ziemkiewicz mój ulubiony i jak zawsze - bingo. Tylko co z tego, kiedy to
wszystko jak sranie kota na puszczy... bo nie ma do kogo, nie ma do kogo
gadać!