Dnia Sun, 20 Dec 2009 22:30:25 +0100, Paulinka napisał(a):

> XL pisze:
>> Dnia Sun, 20 Dec 2009 22:07:14 +0100, Paulinka napisał(a):
>>
>>> XL pisze:
>>>> Dnia Sun, 20 Dec 2009 21:41:40 +0100, Chiron napisał(a):
>>>>
>>>>> Jeśli chodzi o Twój kontakt z rodzicami...zakładając nawet, że byli źli jako
>>>>> rodzice- to Ty teraz też nie jesteś dobrą dorosłą córką....ale to Twoja
>>>>> sprawa.
>>>> Dokładnie: "kontakt" to coś, co działa w obie strony.
>>> Sama przyznałaś, że nie miałaś pomimo szacunku dobrego kontaktu ze
>>> swoimi rodzicami.
>>
>> Emocjonalnego dobrego nie mialam - z ojcem. Ze względu na Jego stosunek do
>> kobiet i do mnie jako tej gorszej, bo kobiety, córki-pielęgniarki, przy
>> zerowych wymaganiach wobec syna-króla, niczego więcej.
>> Z matką miałam wybitnie dobry, pomimo że to mój brat był dla niej tym
>> ukochanym syneczkiem. A fizycznie - z obojgiem świetny. Smierć mamy
>> podziałała na mnie skrajnie destruktywnie. Śmierć ojca mniej. Co nie
>> znaczy, że nie był dla mnie bardzo ważny.
>
> Jednak rozumiesz, że rodzice z założenia nie są święci, pracują na swój
> szacunek i miłość.

Bardzo ich kochałam, choć pracowali mniej na moją miłość, zdecydowanie
mniej, niz ja na miłość moich dzieci.
Wiedzieli, że nie muszą aż tak się starać, znali mnie. A ja się jednak
bardziej staram, choć też nie muszę , bo też znam swoje dzieci. Ale chcę,
aby one wiedziały na pewno, że je kocham. Moi rodzice mi nie okazywali
swojej miłości wprost, a jesli, to dosyc specyficznie czasem, w sposób
dosyć trudny do odczytania dla dziecka/dziewczyny. Dziś oczywiście to
wszystko jest dla mnie proste i jasne, bo sama mam dzieci..
--

Ikselka.