Maciej Bogucki pisze w news:ddq7gh$3qo$1@atlantis.news.tpi.pl

> Wyjąłem portfel aby pokryć szkody a ty
> koleżanka dostała w rękę zmiotkę, wiadro, smatę.... Ja cały chodziłem z
> nerwów :/

Ja tam bym się śmiała. Nabroiłam, to sprzątam. :))
Z tym że ja wiem, kiedy mogę coś nabroić i pilnuję się. Nie biorę
raczej do rąk szklanki w knajpce, tylko proszę o słomkę itd. Nie
noszę szklanki sama, tylko proszę o przyniesienie itd.itp. A
jeśli mam problem z krojeniem czegoś, to zamawiam to, czego kroić
nie trzeba. Poza domem zabezpieczam się bardziej, tak na wszelki
wypadek. Dla komfortu psychicznego. Zresztą - przyjdź kiedyś na
spotkanie iponków w jakiejś knajpce, to najlepszy sposób, żeby
zaobserwować, jak sobie różnie ON radzą w takich miejscach, czy i
jak się zabezpieczają itd. To dobre doświadczenie.

> Nie do końca zgadzam się z tym. Zależy to w dużej mierze też od
> 'wizualnego stopnia niepełnosprawności' i jest to wprost proporcjonalne
> ;). Wózki czy kule nie są dla wielu oznaką inności ale nieskoordynowane
> ruchy, wada wymowy, brak możliwości zapanowania nad grymasem twarzy już
> tak. Jestem wstanie przytoczyć szereg prykładów, nie tylko z własnego
> życia i wcale nie w marginalnych sytuacjach, traktowania nas nie zgodnie
> z ogólnymi zwyczajami i oczekiwaniami.

No i czego to dowiedzie? Ze TY masz takie doświadczenia, że na
nie zwracasz uwagę i tyle. Ja mam inne. Pewnie, też mogę
przytoczyć szereg takich sytuacji, jak się zastanowię i
przeszukam pamięć. Że patrzą na mnie jak na idiotkę, kiedy mam
problem z otwarciem drzwi do KFC. Że patrzą jak na pijaną/naćpaną,
kiedy idę ulicą. Że złorzeczą, kiedy nie ustępuję miejsca w
autobusie. Itd. itp. No i co z tego? Nie zapamiętuję tego, bo po
co?
Wolę pamiętać momenty neutralne i pozytywne. I takich jest jednak
więcej. Nawet w tych złych postrzeganie mnie się zmienia, kiedy
się uśmiechnę, poproszę grzecznie o pomoc, albo wyjaśnię, że
jestem ON. Tylko tyle, wystarczy. Ludzie wtedy na ogół rozumieją
i jeszcze chętnie pomagają.

> Co zrobić gdy jadąc
> autobusem a mając porażenie mózgowe widać twarze wlepione w szybę i
> rzadnego chętnego na ustąpienia miejsca a na widok eleganckiego
> starszego pana noszącego laseczkę raczej do ozdoby pojawia się
> uprzejmość?

A co chciałbyś robić? I po co? Bo ja nie robię nic. Chyba, że
potrzebuję usiąść - wtedy o to proszę. I nie ma problemu. Raz
nawet jeden pan wysiadł ze mną na moim przystanku i siedział tak
długo, aż byłam w stanie sama pójść dalej, chociaż wcale nie
prosiłam.

Faktem jest, że na widok wózka ludzie reagują uprzejmie od razu i
bez proszenia oferują pomoc. Wózkowicze są faworyzowani przez
nie-ON, doświadczam tego za każdym razem, kiedy jestem na wózku.
Ale kiedy nie jestem, kiedy nie mam żadnego atrybutu
niepełnosprawności ze sobą, albo na ON nie wyglądam - to się o tę
uprzejmość upomnę grzecznie, wytłumaczę, uśmiechnę się i wszystko
znowu działa. :)

> Nie jest to jednak domena tylk ON. ON mają ku temu
> większe możliwości.

Pewnie, Polacy ogólnie bardzo lubią zrzędzić, ON w tym raczej nie
odróżniają się od większości.

> Skłonny jestem na zaproponowanie Wam nazwy 'kalectwo mentalne'. Myślę,
> że kalectwo mentalne w dużej mierze wynosimy z domu i środowiska w
> którym żyjemy.

A ja myślę, że sami je sobie wybieramy. Środowisko i wychowanie
nie mają nic do rzeczy - to wybór postawy życiowej. Mojemu
środowisku i wychowaniu się kalectwa mentalnego nie udało
narzucić, bo mi się ono zwyczajnie nie podoba. Gdyby się podobało,
pewnie bym uległa. :)

A czarny humor jest dobry. :)

--
Pozdrowieństwa,
Scally
http://www.modus-vivendi.w.pl