"AnieszkaP" <g...@p...onet.pl> wrote in message
news:aflbm9$dh1$1@news.tpi.pl...

> Dla mnie to tez bylby wstyd, gdybym musiala poprosic mojego ojca o pomoc
> finansowa. Tez czulabym sie ponizona>

I chyba w tym tkwi sedno sprawy. Gdybym ja musiała kogokolwiek PROSIĆ o
pomoc. Gdyby istaniał cień szansy, że ta osoba może mi tej pomocy odmówić. I
jeszcze gdybym czuła, że ta osoba - mimo, że mi tej pomocy udziela - to robi
to wbrew sobie, stawia warunki czy nie wiem, co jeszcze - to po prostu bym
jej o pomoc nie poprosiła. To faktycznie jest poniżające.
Fakt, że nigdy nie byłam w tak dramatycznej sytuacji, żebym musiała żebrać o
pomoc. Ale nasi rodzice słysząc o jakichś naszych drobnych przejściowych
kłopotach (a słyszą, bo nawzajem opowiadamy sobie, co się dzieje w naszym
życiu) sami pytają, czy mogą nam jakoś pomóc. Ponieważ oferta pomocy
(niekoniecznie finansowej - zależy od sytuacji) jest szczera to i przyjąć ją
można bez uczucia wstydu i poniżenia. I odwrotnie, taki układ upoważnia mnie
do oferowania pomocy rodzicom (też niekoniecznie tylko finansowej) i też
wiem, że skorzystają z niej bez robienia zbędnych ceregieli.
Anka


--
Serwis Usenet w portalu Gazeta.pl -> http://www.gazeta.pl/usenet/