Adam Moczulski tak oto pisze:

> Jesli dorosły facet nie widzi recesji, zamiast halsować próbuje wiatr
> przedmuchać, to znaczy że wywierana jest nań presja. Nie znam Cię, ale
> to dość typowe że słyszy rzucone mimochodem uwagi iż to i owo trzeba
> kupić, że tamci to se coś kupili, że wartoby dzieci do prywatnej szkoły,
> albo wakacje spędzić na Malediwach. Że nie wiadomo co to będzie jutro,
> że może lepiej było wyemigrować... . Drobne niezobowiązujące uwagi które
> na poważnego faceta działają jak bat dorożkarza. Bat rodzi strach,
> strach zniecheca do rozmów.

To nie tak. W naszym związku to ja jestem tą osobą, która od lat próbuje
namówić partnera do wyluzowania. Nigdy nie wywierałam na niego żadnej, nawet
najmniejszej presji, co więcej - wielokrotnie powtarzałam, że chcę być z nim
zawsze, nawet w biedzie czy kłopotach. Że nic nie może być ważniejsze niż
rodzina. Ale on (choć pozornie się ze mną zgadzał) zaraz potem denerwował
się, że nic nie rozumiem. Że teraz są takie czasy, czy tego chcemy, czy nie,
że po prostu musi robić to, co robi. Że jest w takim wieku, że to ostatni
moment, by czegoś w życiu dokonał, coś, co potem będzie procentować na tyle,
by zapewnić nam spokój w przyszłości. Nie potrafię do niego dotrzeć mówiąc,
że jeśli nawet do tego dojdzie, to będzie to spokój pozorny, bo będziemy się
mijali obojętnie w złotej klatce i rozjeżdżali osobnymi samochodami do
osobnych znajomych. O ile ON jeszcze będzie jakichś znajomych miał.

> Recesja minie za jakieś trzy-cztery lata. Spróbuj go przekonać (a nie
> przekonasz go nim sama w to nie uwierzysz) że na razie warto wyluzować,
> odłożyć wielkie plany, podreperować siły, by je mieć gdy przyjdzie
> okazja.

Ja to wszystko wiem i próbuję mu przekazać od kilku lat, ale to na nic. On
nie chce czy nie potrafi przyjąć tego do wiadomości. Jest krótkowzroczny w
tej kwestii i o dziwo, nawet doświadczenia z jego rodziny i znajomych z pracy
("zaoranie się" do tego stopnia, że człowiek w wieku 45 lat ląduje na rencie
inwalidzkiej, albo totalny rozpad rodziny, bo żona nie wytrzymała rywalizacji
z pracą) nie otworzyły mu oczu. Wiem, że w jakimś stopniu ma rację, bo
pieniądze z nieba nie spadną, ale on poza nimi i poza pracą nie potrafi już
dostrzegać żadnych innych radości i wartości życia.

> A tą drugą się nie przejmuj, facet najwyraźniej sam widzi że go nie
> stać na utrzymanie dwóch domów.

I to jest cały sęk. Jest z nami teraz tylko i wyłącznie dlatego, że nie ma
innej możliwości, bo nie stać go na utrzymanie dwóch rodzin, kupno
mieszkania. Jest z nami także ze względu na dzieci, ale co to znaczy "dla
dzieci", gdy te dzieci widzą przecież, co się między nami dzieje, a raczej to
czego nie ma :-((
Wiem, że on kocha tamtą kobietę, a mnie już chyba nie. Uświadomiłam to sobie
w końcu, a on w kolejnej rozmowie potwierdził. Że to nie jest tak, że nic do
mnie nie czuje, ale po prostu to raczej nie jest już miłość.
Teraz czeka nas albo wegetacja obok siebie, albo cud, że coś mu się odmieni.
Kilka postów, które dostałam na priva od pary małżeńskiej, która przeszła
podobne piekło pokazuje, że i cuda się zdarzają. Nie wiem tylko, czy także w
naszym przypadku.

Thalia