Osobiście proponuję próbę poznania co owemu koledze siedzi w głowie. Tak na
prawdę tylko on widzi/wie co jest z nim nie tak, to w jaki sposób odbiera
samego siebie jest szalenie ważne. Wy (jego koledzy i koleżanki) jako osoby
postronne nie wiecie co chłopak czuje i co mu doskwiera, spóbuj zatem
porozmawiać z nim otwarcie, spróbuj poznać jego lęki i powody braku
akceptacji wobec samego siebie. Może uda Ci się dowiedzieć co według niego
jest w nim "nienormalne", czy chozi o wygląd (jeśli tak to jest to na 90%
kwestia dysmorfofobii) czy może chodiz mu bardziej o to w jaki sposób się
porusza/gestykuluje/mówi/patrzy/rozumie/myśli...

Osobiście uważam, że w takim przypadku zapewnienia jakiejkolwiek osoby (czy
to będzie rodzina czy ktoś obcy) o tym że jest z nim wszystko wporządku
podczas gdy on jest przekonany, że jest zupełnie inaczej, nie ma większego
sensu i żadko kiedy przynosi odpowiednie rezultaty.

Cały problem polega na tym iż jesteście jeszcze bardzo młodzi i takie
rozmowy (próby dotarcia wgłąb przyczyny) leżą po stronie przekolonego
psychiatry ew. psychoanalityka, a nie kolegów czy znajomych, ale zdarza się
często iż takiego kolegę z klasy łatwiej jest zaakceptować i dopuścić do
siebie (zwierzyć się) niż zupełnie obcą osobę która niejako na siłę próbuje
wkraczać w cudze życie...

pozdrawiam Joanna