kajetan1979 kajetan wrote:
> Witam,
>
> mam problem, tzn. problem nie jest moj, a znajomego, ktorego
> malzenstwo wisi na wlosku. Problemy zaczely sie zaraz przed slubem,
> ciagle klotnie, raczej dosyc spokojnie przebiegajace. Pozniej nastapil
> slub, zaraz po nim dziecko. Zyja tak juz od ponad roku, przy czym
> klotnie przerodzily sie w prawdziwe wojny. Zona kolegi calkowicie go
> zdominowala, krzyczy, wpada w furie, wyzywa go, uzywajac wulgarnych
> slow. Grozi rozwodem, wyrzuceniem z domu, mowiac, ze nie ma tam nic do
> szukania (zyja u niej w domu jednorodzinnym z tesciami). Nie ma mowy o
> wyporowadzeniu sie, ona na pewno nigdzie nie pojdzie. Jej rodzina juz
> jest negatywnie nastawiona na niego, choc wczesniej bardzo go lubila.
> Zona podobno chodzila do psychologa, ale ten nastawial ja negatywnie.
> Dziwne, bo nigdy nie zaproponowal jej, by poszli tam razem, co mnie
> wydaje sie naturalna koleja rzeczy. Z jego opowiesci wynika, ze mowi
> jej to, co ona chce uslyszec i dodatkowo utwierdza ja w tej jej chorym
> przekonaniu. Oczywiscie o wszystkim wiem tylko z jego opowiesci, jak i
> z jej zagran (wydzwanianie do innych osob i narzekanie, oczernianie
> kolegi), przy czym sam potrafie podejsc krytycznie do niego samego,
> gdyz nie jest do konca latwa osoba i tez potrafi wyprowadzic czlowieka
> z rownowagi, ale na pewno jest dobra i uczuciowa osoba, ma po prostu
> serce. Szkoda mi go bardzo, jednak sam nie wiem co mu doradzic. Wiem,
> ze zle doradzanie moze bardziej zepsuc niz pomoc dlatego mam pare
> pytan. Czy poradnia malzenska ma jakikolwiek sens, co jesli ona nie
> bedzie tam chciala z nim isc? On sam mowi, ze jej decyzja o odejsciu
> jest juz pewna, choc mnie sie raczej wydaje, ze go jedygnie straszy,
> choc z drugiej strony moze ma swoj plan i potrzebne jej jest to
> wszytko do usprawiedliwienia odejscia. Dziwne jest to, ze miedzy nimi
> chwilowo moze byc dobrze, by niedlugo po tym rozpetala sie burza. Jego
> zona ma doradczynie, stare panny i dziewczyny, ktorym sie nei ulozylo
> i same wychowuja swoje dzieci. Dla nich taka kolej rzeczy jest
> normalna. Zarzuca mu, ze nic nie robi, obija sie, nic nie potrafi, a
> chlopak sam zrobil remont w domu, itd. Kurcze, zal mi go, gdyz jest to
> moj bardzo dobry kumpel, z ktorym znamy sie od najmlodszych lat.
> Widze, jak sie meczy i w ogole nie wie co poczac. Moze ktos cos
> doradzi, a moze pokieruje w dobrym kierunku? Co robic, co dalej, jaka
> postawe, czy strategie obrac?
>
> Dzieki
Znam podobny przypadek. W tych trudnych czasach zaraz po slubie dostali
nowe i ladne mieszkanie, a mimo to ona nie chciala wyprowadzic sie od
mamusi. On nazwijmy to normalny,zwykly, przecietny czlowiek, ona
dokladnie jak opisales. Oboje wyzsze wyksztalcene z wyjatkowo dobrze
platnymi zawodami.
Jak sie zakonczy sprawa Twojego znajomego nie wiem. W znanym mi
przypadku, a ciagnie sie on juz jakies 25 lat, oboje zmarnowali swoje
zycia. Mowiac dokladniej, ona napedzana przez mamusie zmarnowala zycie
swoje i jego i ich dziecka. On probowal na rozne sposoby unormalnic
malzenswo,bez skutku .

Moim zdaniem pieklo w domu jakie sobie zrobili to wszystkich, babki i
matki i niezdolnego do podjecia trudnej decyzji ojca. To ich wszystkich
wina ze dziecko fizycznie normalne i sprawne i bardzo zdolne - latwo sie
uczylo-skonczylo trudny wydzial na politechnice jest niezdolne do
samodzielnego zycia i podjecia jakiejkolwiek pracy do tego stopnia ze (w
wieku chyba 23 lata) otrzymuje rente inwalidzka.

Nie wdajac sie w opisy obecnie sprawa ma sie tak: on (maz) zostal
zniszczony do tego stopnia ze zupelnie stracil zainteresowanie i
zdolnosc do zycia, juz dawno stracil prace i jest wrakiem czlowieka na
glodowej rencie i mieszka u swojej staruszki matki.

Jego zona jest umyslowo chora (2 moze nawet 3 razy sila ja wsadzono do
szpitala dla umyslowo chorych) bez pracy od lat, na tabletkach. Rozpila
sie. Alkohol w polaczeniu z tabletkami i jest po prostu nieobliczalna w
swoich poczynaniach. Robila i robi dalej dzikie awantury i rekoczyny
wszedzie, w domu, w sklepie, urzedach na ulicy. Policja byla u nich
czestym gosciem do czasu az ja mamusia wyrzucila z domu.
Babka zamiast spokojnej strosci od lat ma pieklo w domu i szczerze
mowiac musi byc z lepszego materialu niz stal, ze to wszytko w jej wieku
przez 20 lat wytrzymuje.
Z moich obserwacji wine za wszystko ponosi jej matka ktora swiadomie lub
podswiadomie (nie wiem) z obawy przed samotna staroscia (moje zdanie)
starajac sie zatrzymac corke u siebie juz od poczatku wskazywala corce
na prawadziwe lub urojone "braki" w osobowosci i poczynaniach ziecia.
Przez lata byli i psychologowie i psychiatrzy i policja i sady i
doradzcy i znajomi, nic z tego nie wyszlo. Moim zdanem jest jedno
wyjscie odlaczyc sie od starych i zaczac zyc swoim zyciem. Z tego co
piszesz wyglada ze ona uznala, ze on jest bez wartosci (tak sie zaczelo
w znanym mi przpadku) i od tego momentu byla juz tylko "rownia pochyla".
Patrzac na tragedie znanej mi "rodziny" zycze Twojemu znajomemu podjecia
wlasciwej decyzji jak najszybciej.
Czlowiek o ktorym pisze nie byl wystarczajaco zdecydowany, ciagle mial
nadzieje i zaplacil za to swoim i swojego dziecka zmarnowanym zyciem.