Dnia Fri, 07 May 2010 22:57:01 +0200, vonBraun napisał(a):

> Qrczak wrote:
>
>> Dnia 2010-05-07 17:41, niebożę Chiron wychynęło i cichym głosikiem ryknęło:
>>
>>> Użytkownik "Qrczak" <q...@o...pl> napisał w wiadomości
>>> news:hs1bh4$jqi$1@news.onet.pl...
>>>
>>>> Dnia 2010-05-07 12:30, niebożę Vilar wychynęło i cichym głosikiem
>>>> ryknęło:
>>>>
>>>>> Gżegżółka wścibiła dziób pomiędzy dwa sokoły
>>>>
>>>>
>>>> Kocham Cię!
>>>>
>>>> Qra, widząca
>>>
>>>
>>>
>>> Dżdżystym porankiem gżegżółka i piegża nażarły się pierza i rzewnie
>>> rzygały na żarna, z rzadka żłopiąc ze żlobu
>>> :-)
>>
>>
>> Ktoś tu niedopieszczony jest...
>> Czy Ty też dla mnie specjalnie zrobiłeś to?
>>
>> Qra
> To zaś powstało na prośbę vonBraunowej, domagającej
> się ode mnie pomysłu na dyktando...
>
>
> DYKTANDO
>
> Siedział Jerzy raz w swej wieży
> a był właśnie przy wieczerzy
> Nagle... oczom swym nie wierzy...
> Cóż to tak ku wieży bieży?
>
> Nie minęło pięć pacierzy
> i już wiedział z czym się zmierzy.
> To zmierzało wprost ku wieży
> niezmierzone stado jeży.
>
> "Niechże je pochłonie morze!
> Przebóg! Nic mi pomoże!"
> Krzyczy przerażony Jerzy
> Włos na głowie mu się jeży.
>
> "Chcę stu armat bądź moździerzy,
> albo... ochronnej odzieży...
> Z takim sprzętem, wierzę szczerze,
> wygram walkę z każdym jeżem".
>
> Lecz nim doszło do grabieży
> rzezi i brzęku puklerzy
> w łóżku swym zbudził się Jerzy
> rześki, żwawy oraz świeży.
>
> /niech ktoś sprawdzi czy dobrze/
> vB


Mało wszechstronne. Dziś, w czasie znowu tak trudnym dla Polski, należy jak
ongiś wracać do dyktand, które zawierają w sobie patriotyczne/historyczne
treści, nie zaś tele-urwitutki (to moje).

"Żołnierze!
Rok temu z garścią małą ludzi, źle uzbrojonych i źle wyposażonych,
rozpocząłem wojnę. Cały świat stanął wtedy do boju. Nie chciałem pozwolić,
by w czasie, gdy na żywym ciele naszej Ojczyzny miano wyrąbać mieczami nowe
granice państw i narodów, samych tylko Polaków przy tym brakowało. Nie
chciałem dopuścić, by na szalach losów ważących się nad naszymi głowami, na
szalach, na które miecze rzucano -zabrakło szabli polskiej. Że szabla nasza
była mała, że nie była godna wielkiego dwudziestomilionowego narodu. Nie
nasza w tym wina.
Żołnierze!
Poszliście za moim rozkazem bez wahania, bez chwili namysłu, czy los Wasz
nie będzie podobny do losu tylu poprzedzających nas pokoleń żołnierzy
Polskich. Poszliście by stanąć w obronie jeśli już nie szczęścia Ojczyzny
to przynajmniej jej honoru. Wyrobił się z nas ten typ żołnierza jakiego nie
znała dotąd Polska. Z młodego chłopaka w naszej atmosferze wyrabia się
szybko, spokojny, równy, stary żołnierz. Przygotowany na długą żmudną
pracę, nie spalający się jak słoma w pierwszym drobnym ogniu. Żołnierze i
towarzysze broni, i teraz jak na początku jesteśmy tylko awangardą wojenną
Polski, a także jej awangardą moralną z umiejętnością zaryzykowania
wszystkiem gdy ryzyko jest konieczne.
Żołnierze!
Smutno mi, że powinszować wam olbrzymich triumfów nie mogę, lecz dumny
jestem, że dzisiaj z większym spokojem mogę do Was jak ongi zawołać.
Chłopcy naprzód, na śmierć czy na życie, na zwycięstwo czy na klęski.
Idźcie czynem wojennym budzić Polskę do zmartwychwstania."

(Rozkaz na pierwszą rocznicę wojny). Wydany przez J. Piłsudskiego w
Ożarowie pod Lubartowem 5.VIII.1915r.