W dniu 07.11.2017 o 19:56, Dębski Przemysław pisze:
> W dniu 2017-11-06 o 12:42, FEniks pisze:
>> Z niedopieszczenia w dzieciństwie? Z braku wyrobienia nawyku dbałości
>> i myślenia o innych? Czy po prostu człowiek ma wrodzone predyspozycje
>> do bycia egoistą? Wiadomo, że dziecko musi być egoistą, żeby w ogóle
>> przetrwać, ale dlaczego jednym to zostaje, a innym nie, nawet jeśli
>> wychowują się pod jednym dachem?
>
> Jakby co to nie wiem skąd się bierze, ale można pokombinować. Gdyby
> potraktować egoizm jako skrajność, to istnieje drugi biegun w postaci
> altruizmu. Czy to te same zjawiska tylko o przeciwnych znakach?

Moim zdaniem nie do końca. Nie trzeba być aż altruistą, żeby nie być
egoistą. Dlatego na przeciwległym brzegu do altruizmu dałabym co
najwyżej skrajny egoizm. Ale nie mówię o aż takim przypadku. Chociaż
właściwie nie wiem, jak ten egoizm zdefiniować ani tym bardziej, jak go
stopniować.

> Jeśli tak to mają jakiś wspólny mianownik.

No właśnie pytanie - jaki? Dlaczego jedni mają tak, a inni inaczej?
Według mnie jednym z czynników jest potrzeba relacji vs. niezależność. I
wbrew pozorom ludzie z mniejszą potrzebą relacji z innymi są mniej
narażeni na ukształtowanie się w egoistę. Może tak być, jak myślisz?

Ewa