W dniu 2011-07-02 19:45, Vilar pisze:
>
> Użytkownik "medea" <x...@p...fm> napisał w wiadomości
> news:iun882$700$1@news.onet.pl...
>> W dniu 2011-07-02 14:18, Vilar pisze:
>>>
>>
>> W tym zakresie temat w ogóle kuriozalny, bo zaufanie nie zależy tylko
>> od naszych odruchów i decyzji (jakkolwiek je rozumieć), ale też od
>> tej drugiej osoby. Nawet jeśli my możemy sobie podjąć decyzję o
>> ufaniu, to jak długo w niej wytrwamy, już nie jest kwestią wyłącznie
>> naszej decyzji. Chyba że (w razie czego) zdecydujemy się nazywać
>> zaufaniem zwykłą naiwność - to wtedy tak. ;)
>> Niemniej jednak "temat" chyba dotyczył czegoś innego, a nie stricte
>> stosunków międzyludzkich (o ile dobrze zrozumiałam intencje autora).
>>
>> Ewa
>>
>
> No właśnie twierdzimy, że to coś zupełnie innego, oderwanego _w
> pewnym, uzasadnionym logiką_ stopniu od drugiej osoby. O to w sumie w
> tym chodzi.

A mnie się wydaje, że chodzi tutaj o zwykłe balansowanie między
pojęciami i definicjami. Bo przykładowo - jeśli mówimy o zaufaniu do
drugiej osoby, to opiera się ono w dużym stopniu na zachowaniu tej
drugiej osoby plus naszych przekonaniach co do podstawowych wartości
(czyli tego, co jesteśmy skłonni akceptować, w imię czego itd). Jeżeli
ufamy pomimo notorycznego łamania tych zasad, to albo tym samym
kwestionujemy nasze przekonania, albo występujemy przeciwko sobie (o ile
jedno i drugie w ogóle nie jest tym samym).

Dlatego skłaniam się bardziej ku temu, że tematem dyskusji jest wiara
nie zaufanie, a jeśli zaufanie, to rozumiane jako ufność w jakiś wyższy
sens (czyli właściwie i tak wychodzi, że wiara). I w takiej sytuacji
rzeczywiście zmienność byłaby wartością samą w sobie, być może nawet jedyną.

Ewa