> "Nieszczęścia własne nie uprawniają nas do
> unieszczęśliwiania innych."
> - Feliks Chwalibóg
>
> Jak pięknie i szlachetnie to brzmi. Jak trudno jednak taką
> intencję w życiu przeprowadzić. Autor tej zgrabnej sentencji
> chyba sam nie cierpiał.
> Tylko ktoś o ponadludzkich walorach
> potrafi znosić swe nieszczęście z akceptacją i w milczeniu. Nie
> przeszkadzając innym. Tak jak ludzkie jest cierpienie, tak jak
> najbardziej ludzka jest wobec tego cierpienia rewolta.

Bardzo ciekawy temat.
W sumie to proba okreslenia tego kto jest winny...
Ja jednak trzymam strone Feliksa - jezeli ktos sie
szamoce i robi "smrodek" innym to jest on winny tego.
Z drugiej strony - ciezko jest wyjsc z problemu bez "tupania",
okrzykow, zaczepek na innych, konfronacji,
a tlumienie wlasnego "robaka" moze pogorszyc odczucia nasze
i potem - innych.

Rzecz w tym, ze czesto "zaczepiacz" ma postawe roszczeniowa,
jezeli otoczenie jest za bardzo poblazliwe dla delikwenta,
to zaczyna sie on "rozpuszczac" i wytwarza w sobie wewnetrzne
przekonanie ze to on ma racje a inni to idioci.

Fakt - nie mozna za bardzo tlumic "tupacza",
ale pozwalac mu za duzo tez nie, co wiecej czasami go upokorzyc
(pokazujac mu czarno na bialym, ze problem jest po jego stronie)
- jest to dla niego bardzo bolesne, ale chyba nie ma innego sposobu.

> A rewolta to krzyk, to tupanie nogami, przysłowiowe
> walenie głową w mur. To również agresja. Człowiek zamknięty w
> pułapce własnego bólu robi wszystko, by się z niej wydostać.
> Czuje się niesprawiedliwie skrzywdzony. Za wszelką cenę pragnie
> znaleźć winnego, gdyż inaczej nie może sobie poradzić z
> poczuciem niesprawiedliwości. Cierpienie jest mocną frustracją,
> a odpowiedzią na frustrację jest agresja. Ciosy rozdawane na
> prawo i lewo. Przerażający obraz wariata szarpiącego się z
> kaftanem bezpieczeństwa.

Dokladnie!
Problem w tym, ze taki czlowiek szuka konfrontacji i potrafi
zarazic problemem innych: np. grupka sfrustrowanych szczyli
potrafi rzucac komieniami w babcie w parku, albo
rzucic jej petarde pod nogi.
Bo latwiej jest wywalic problem na innych, trudniej jest przerobic go
samemu.
Latwiej jest zbic psa za swoje krzywdy niz przyznac sie do tego ze
cierpie i jest mi zle.
Wiem, latwo sie mowi - ale kto ma temu komus pomoc??
Powinno sie pomagac, fakt...

> Jeśli człowiek cierpiący jest leczony, wszystkie krzywdy i
> żale spłyną na lekarza czy psychoterapeutę.

He, wlasnie, gorzej gdy zaczyna odreagowywac na otoczeniu.
Gdy "chory" zglasza sie do psycholog - juz przyznaje, ze z nim zle.
Najgorzej z takimi co jeszcze nie chca sie do tego przyznac....


> Tyle tylko że
> profesjonalista jest tej obronnej transmisji-projekcji
> świadomy. Wie, że ma być wobec każdej gwałtownej manifestacji
> buntu, pretensji, agresji jedynie neutralnym, łagodnym,
> aczkolwiek solidnym ekranem na zasadzie - ulżyj sobie, tak czy
> inaczej musisz to z siebie wyrzucić.

Swiadomy.... tak, ale podobno psychoterapeuci - oni
dopiero musza sie potem "wykleczyc", "oczyscic",
Co dopiero musza przechodzic psychoterapie.
Po prostu - staja oko w oko z niewyobrazalna agresja i
czesto nie da sie byc biernym obserwatorem (tam mysle).

> Gorzej, jeśli człowiek cierpiący pozostawiony jest sam
> sobie.

Zgoda, ale jak wychowac dzieciarnie w parku?
Trzeba ich troche zmusic do czegos,
a jak cos zaproponujesz - to najpier otrzymasz bluzgi....
Malo komu starcza altruizmu,
zeby poswiecac sie i przejsc przez "faze" bluzgow.
Zreszta tacy - widzac zainteresowanie -
potrafia sobie zrobic worek do bicia z czlowieka.
Sprawdzone!
Zreszta A Mindel napisal ze na uczelni - studenci psychologii
ktorzy mieli przechodzic terapie (dla experymentu?),
takiego dobierali terapeute zeby moc sie na nim odegrac
(to bylo kryterium wybor terapeuty w 80% tach !).
Wynika z tego ze jest w nas cos takiego jak szczypta egoizmu.

U "pacjenta" musi byc odrobina wolnej woli
- w przypadku gdy ktos nie chce sie "leczyc",
pomagajacy musi przyjac na klate czesc "bluzgow",
ale w pewnym momencie musi zobaczyc odrobine dobrej
woli a nie byc tylko workiem do bicia - to w przypadku gdy
sami z wlasniej woli wyciagamy do kogos reke.

> I tu się zaczyna problem biednego otoczenia narażonego na
> agresję nieszczęśnika. Rzadko dociekamy przyczyn, doszukujemy
> się źródła. Klepiemy nieszczęśnika po ramieniu prosząc lub
> nawet żądając - wiem, że coś ci jest, że może nawet cierpisz,
> ale na litość boską, przestań wrzeszczeć.

Wlasnie, wlasnie :-)

> Pracuję z ludźmi upośledzonymi, kalekimi. Niektórzy z nich
> nawet nie potrafią zwerbalizować swojego bólu. Często reagują
> agresją. Agresja, do której, mój Boże, mają najzupełniejsze
> prawo. Można i trzeba się nauczyć rozszyfrowywać i właściwie
> interpretować te z pozoru nieadekwatne reakcje. Cierpiący wali
> innych, by zamanifestować swój ból, a nie dlatego, że ma wredny
> charakter. Agresja jest tu tylko rozpaczliwym wołaniem o pomoc.

Jasne

> Trudno oczekiwać od człowieka, który źle się czuje we
> własnej skórze, by był miły, otwarty dla innych.

Ale trzeba oczekiwac, zeby dal sie siebie minimum.

> Nawet ptak ze
> złamanym skrzydełkiem nie ćwierka. A już wymaganie od człowieka
> autentycznie cierpiącego liczenia się z innymi, oczekiwanie od
> niego niemalże altruizmu wydaje mi się odwróceniem problemu i
> literacką bzdurą. Jeśli nieszczęśnika coś boli, niech
> wrzeszczy, niech się nawet awanturuje. To jego prawo. A reszta
> niech się martwi, aby jak najmniej oberwać i przede wszystkim,
> jeśli to możliwe, jakoś pomóc.

Wlasnie - czesto "chory" nie atakuje, bo jakby zaatakowal wprost,
dostalby riposte, wiec zwykle "saczy sie jad", "chory"
prowokuje zeby go zaatakowac, tak zeby sam mogl odegrac role
skrzywdzonego.

Pozdrawiem, Duch